Miętowo

     Wkurwić anioła nie jest rzeczą ani mądrą, ani prostą. Co taki może zrobić? Nastroszy skrzydła jak kura, naindyczy się, ale już nikt nie usłyszy, jak klnie, albo z zapałem niszczy wszystko dookoła. O nie, to nie demon po ludzku wrzeszczący albo spokojny, a tylko otoczony wirującą złością, jak tornadem. Anioł zbyt łatwo odpuszcza i szuka tylko usprawiedliwień i dobrych słów. A najchętniej by pogłaskał i uśmiechnął się tym swoim dobrotliwym uśmiechem rodem z obrazów dawnych mistrzów przedstawiających zadumane madonny. Zazwyczaj milczy, ale jego milczenie jest tak wielowymiarowe i niejednoznaczne, że lepiej już, żeby szeptał te swoje modlitwy o dźwięku przesypywanego w klepsydrach piasku. Nie jest łatwo popatrzyć takiemu w oczy. A ja patrzę. Stoi przede mną i zaciska pięści, aż bieleją knykcie. Widzę, jak pulsują mu żyły na szyi, a rumieniec pełznie, by oblać policzki. Zaciska zęby. Widzę, jak grają mu mięśnie szczęk. No co aniele? Wkurwiłeś się dostatecznie? Hej, nie odwracaj wzroku – o, tak lepiej. Popatrz na mnie, niech zobaczę twoje oczy. Och, nie są już jak roztopione srebro, zrobiły się ciemne i drapieżne. Zimne, jak bryły zestalonego lodu z morza północnego. Popatrz, nawet skrzydła masz nie takie, jak trzeba. Żadna tam biel, którą chrzczono błękitem. Tylko czerń błyszcząca zielenią i błękitem. Dobrze. Myślisz, że się wystraszę? Masz i tak paskudną gębę i zbyt krótkie włosy jak na anioła. Gdzie twoja długa grzywa włosów malowana z zapałem przez wszystkich sakralnych malarzy? Nie przypominasz tej hermoafrodyty z obrazu, który wisiał w starym domu nad łóżkiem. Niby most i dziura w nim. Niby burza i rwące odmęty, a ty w swoich prześcieradłach trzymasz miecz i bronisz wstępu Jasiowi i Małgosi, czy jak ich tam zwać. Jesteś inny i do tego wkurwiony. Jasne, masz o co. Tyle godzin przemodlonych, a ja uparcie przedkładam miłość ziemską nad niebiańską. Wyobraź sobie, że myślę teraz, że swoją dłonią sunę po plecach tej, która mieszka w błękitnym śnie. Dotykam jej ramion delikatnie, ale z odpowiednią siłą. Sunę po skórze ocierając wnętrzem dłoni o kręgosłup aż po nasadę szyi. Nie spieszy mi się. Chcę nasycić się ciepłem i zapachem. Dotykiem i milczeniem. Moje ręce mogą powiedzieć więcej, niż ja sam. I co mi zrobisz aniele? Synu nieba, który teraz przypomina burzę? A może pomyślę o mięcie? Wiesz, tym zielsku, które rośnie wszędzie w rowach i pachnie rankiem tak, że kręci się w głowie? Rozcierałem chropowate listki między dwoma palcami i wąchałem. Zawsze tak robię. Przypomina mi się zapach miłości i gwiaździstego nieba i życzeń, które wypowiada się bezgłośnie. No aniele, co z tobą? Pamiętasz? Nic nie mówi, a w oczach ma ból. Już nie jest wkurwiony i gotowy do walki. Patrzy tylko na mnie swoimi oczami, które mogą więcej o nim powiedzieć, niż on sam. Lustro odbija jego spojrzenie i widzę, jak przestają drgać mięśnie ramion, jak wzrok łagodnieje. Dłonią przeczesuje włosy i patrzy na mnie tak podobny i niepodobny. Ja też w tym samym momencie przeczesuję włosy. Najchętniej naplułbym w tę jego gębę, ale i tak będę musiał potem czyścić lustro. Oszczędzę sobie fatygi. Wzdycham i on wzdycha. Ciężko z takim na karku, myślę sobie. I on pewnie tak samo myśli, choć w lustrze tego nie widać…