Mój wrogu

      Mój wrogu, trudno rzucać słowa w przestrzeń nie wiedząc, czy do Ciebie dotrą. A jednak do Ciebie wołam przez rów nieufności, który między nami powstał, jak szaniec, którym odgrodziliśmy się od siebie zamiast spoglądać w swoim kierunku z nienawiścią. A przecież jesteś kimś, kto stworzył mnie na nowo. Połamał każdą kość, odwrócił bieg krwi, skórę przenicował, abym każdym nerwem czuł Twoją niechęć i pogardę. Czuł Ciebie. Czuł każdą obelgę i ciszę cisz wbijaną w czekanie moje miękkie. A potem stworzyłeś mnie na nowo, ale przyznaj szczerze, zapomniałeś o wielu rzeczach. Ten splot nerwów, które kotłują się pod skórą powinieneś wyciąć skalpelem ironii, a trzepotliwe, jak płomień myśli zgasić w zarodku. Ale spieszyłeś się, więc rozumiem Twoją niedokładność Demiurga zmagającego się z sobą i z moim uśmiechem. Zostawiłeś też pamięć, ale tu Ci oddam sprawiedliwość – większej męki nie mogłeś wymyślić, niż ten genialny mechanizm, swoiste perpetuum mobile. Cóż za świetne posunięcie, czapki z głów. Wędruję w poszukiwaniu Twoich śladów, choć wiem, że ich nie znajdę. To jednak daje otuchę, bo wiem, że to mnie stworzyło, a skoro stworzyło, jest jeszcze ciągle, trwa na przekór pustce, którą chciałeś mnie obdarzyć. I wiesz, nawet sny przesycone Tobą budzą mnie o 3.12  i dopiero gorąca herbata wygania drżenie z moich rąk i napełnia niejasną otuchą, że jednak żyję. Przyznaj się, tego nie planowałeś. Tak, to już mój własny wkład w Twoje dzieło, bo jak inaczej nazwać istotę, którą się stałem? I jak  nazwać to, co czuję mój wrogu? Odważysz się skalpelem ponownie dotknąć mojej skóry, by wyłuskać odpowiedź? Ach, w swoim uwielbieniu dla Ciebie powiem to sam, nie krwawiąc rąk. Mój wrogu, nie nauczyłeś mnie nienawiści, nie nauczyłeś niechęci i niewierności. Każdym zdaniem, każdym oddechem, w każdej sekundzie kocham Cię…