Bukowe wzgórze...

 Siedziałem na zwalonym pniu wycierając spocony kark. Było gorąco w słońcu, ale cień wiał lekkim chłodem. Było pięknie. A przecież żadnego szczytu nie zdobyłem. Nie odkryłem nowego lądu i nie nadałem mu imienia, by po krańce czasu był mój. A jednak odkryłem go dla siebie. I dla siebie nadałem mu imię Bukowego Wzgórza. Pewnie, że rosły tu i inne drzewa. Ale buki, ach te wspaniałe buki, rosły kolumnami celując w niebo. O czym ja to mówiłem? Acha, o tym, że było pięknie. Bo było. Było też magicznie. Kolory w jesiennym słońcu płonęły, a niebo krzyczało błękitem wcale nie jesiennie, a mocnym głosem lata. Pnie buków były srebrne, gładkie i miękkie, jak nagie plecy ukochanej kobiety, jak linia jej policzka, jak strome piersi w gwałtownym oddechu. Taka to była magia. Więc patrzyłem na to wszystko i nie mogłem się napatrzyć, a gardło ściskał mi skurcz od słów niewypowiedzianych. Tak, brakowało mi teraz obok siebie kogoś. Nie, nie Santa Muerte – Pani Cieni, Świętej Śmierci. Brakowało mi obok kogoś, kogo oddech jest gorący i skóra będzie perliła się potem, tak samo jak moja. I będzie milczeć, bo wobec takiego widoku nie można mówić, można tylko usiąść na zwalonym pniu szurając w opadłych liściach i patrzyć. Więc patrzyłem. Sam. Ale to nic, to przecież nic. W moje żyły wsączało się złoto i cień, wsiąkała srebrna barwa pni buków i radość z odkrycia miejsca właśnie teraz. Bo w pewnym momencie przestaje się liczyć pot, łzy, czy to, co przygniata do ziemi, a liczy się tylko zachwyt. I ten zachwyt zostanie na zawsze. Chyba, że będziemy o nim chcieli zapomnieć. Podobno mieszkała tu kiedyś czarownica, która zwabiała do swojej chaty wędrowców. Co z nimi robiła nie napisano, ale domyślam się, że mogły to być rzeczy wszeteczne, a czarownicą została, bo któraś z bogatych mieszczek poczuła się zdradzona. Hej, czarownico, pokaż mi się. Owiń się wokół mnie rudą smugą, zaszepcz w ucho słowa, na które czekam. Dotknij moich ust. Przecież lubisz smak ust, przecież czekasz na ciepło warg. Przyszedłem do ciebie, bo ty przecież znasz tajemnice nieba i ziemi. Małe sekrety i wielkie mądrości. O kole przemian i wywarze z arcydzięglu. O grzybach i ptakach kołujących nad wzgórzem. Hej czarownico, jesteś? Była tylko cisza i wiatr, który porywał liście z drzew. Było słońce i błękit i ptaki, które śpiewały swoją piosenkę słonecznego dnia. I był płomień we mnie i czekanie na znak. Pomyślałem, że pomodliłbym się tutaj, w tej katedrze ze złotych i rudych liści za duszę czarownicy. Jak to w Zaduszki. Ale czy ona sama by chciała odejść na wieczne zbawienie? Zostawić swój las i swoje buki giętkie i srebrne jak ona sama? Wstałem z pnia i chwyciłem plecak i wydawało mi się, że słyszę słodki dziewczęcy głos, który wtulił się w moją szyję – Dziękuję. Uśmiechnąłem się, bo zrozumieliśmy się ja i ona. Ona i ja. A giętkie ciała buków rozstępowały się przede mną, kiedy schodziłem w zadymioną dolinę ścieżką wśród liści. Było pięknie. Tak bardzo pięknie…