Jeden dzień, jedna noc...

           Nie mogę spać, wiesz? Kiepski początek listu do Ciebie, ale jakoś muszę zacząć. Wiesz, że i tak go nie wyślę. Ale zawsze lepiej napisać stawiając kruche myśli na baczność, by żadnego błędu nie zrobić. Nikt już listów nie pisze, więc wyobraź sobie, gdyby taki list trafił na pocztę. Dajmy na to włożyłbym go w błękitną kopertę. I cała poczta wiedziałaby, że to koperta z błękitnymi myślami. Podniebnymi, wietrznymi i obłokowymi. Panie przerwałyby pracę i patrzyłyby przed siebie z uśmiechem, a herbata by stygła. A potem każda by westchnęła z tęsknotą i nocą miała błękitne sny. Dlatego wrzucę ten list w butelkę, a jakże - błękitną, która pożegluje trafiając do bezimiennych rąk. Już pisałem, że nie mogę spać. Znów. Jestem zmęczony, kiedy kładę się spać i budzę się, by leżeć w nocy nasłuchując wiatru, albo zgadując, czy śnieg pada. I wstaję zmęczony, by uśmiechać się do ludzi, bo przecież nie zasługują na moje zmęczenie i tarcie oczu. Boją się mnie, wiesz? Boją się rozmowy i słów przeplatanych metaforą. Boją się wiersza i szeptu. Boją się prawdy, którą mogliby zobaczyć w moich oczach. Boją się samotności, która musieliby oswoić, jak ja to zrobiłem. Bo czekałem, wiesz? Bardzo czekałem. Ale moje czekanie napełniło mnie tylko goryczą. Dlatego wyznaczałem sobie daty. Jedna, druga, trzecia. A potem czwarta i piąta. A potem przestałem liczyć. Zrozumiałem. Czasem tylko zamyślę się. Ani mniej, ani więcej, ściągnięty ze swojego księżyca, wywołany ze swojego świata. Patrz, wyciągnąłem rękę w ciemność. Jest duża i ciepła. W sam raz, by mogła objąć, albo dotknąć warg. Uczyłem jej długo delikatności, aż w końcu zrozumiała. Niepotrzebna mi ta wiedza. Ani nawet słowa, bo są zawodne. Teraz jest tylko cisza i iskry, w które dmucham. Bo przecież wędrówka trwa jeszcze. Jest tyle do odkrycia, jest tyle do opowiedzenia. Jest jeszcze tyle świateł, by je zapalić i tyle ciepła, by je oddać. I jest ta gałąź samotna, która wydaje się sucha, ale co roku się odradza na przekór wszystkiemu. Bylebym mógł zasnąć. Zasnąć. Nie wiem, kim się stałem. Nie wiem, kim się staję, jakby moje imię zniknęło w mroku, a jasność mnie jeszcze nie nazwała. A może odwrotnie? Błękitna butelka czeka na zwitek papieru i korek. Potem rzucę ją z całej siły w morze. W szum i fale, choć nie będzie z tego opowieści na książkę, ani na poemat o nieznanym tytule i nieznanych bohaterach. Uwierz mi, tak lepiej, choć na dnie popiołu gwieździsty dyjament czeka. Tak sądzę…