Żurawie...

            Na bagnach słychać krzyk żurawi, a kto go jeszcze nie słyszał, ten nie wie, czym jest prawdziwa tęsknota. Jest pora taka, jak lubię. Niby dzień, a noc jeszcze, i cienie zsiadają się powoli pod wachlarze krzaków i kolumny pni. Łuna dopiero zaczyna barwić niebo czekając na słońce. Ani jasno, ani ciemno. Szaro raczej i mgła. Nijak. Majak. Jak w śnie idę przez mgłę. Widzę stado saren, które strzygą uszami, a ich ciepłe pyski zamierają w przeżuwaniu trawy. Idę powoli, płynę przez mgłę. Dobrze jest schować się przed światem w mgle. Dobrze jest uciec choć na chwilę. Nie, nie tak, jak myślisz. Na chwilę, nie na zawsze, choć i tak kiedyś będzie wypadało. Ale rozumiesz już, że nie odbywa się to w ten sposób, jak chcieliby poeci. Bo brzydota jest chlebem tego świata, a właściwie chlebem ludzi. Im bardziej ją oswoimy, tym bardziej w nas wrasta. To mi przypomina mimikrę zwierząt, ale nie bądźmy dosłowni. Mgła się podnosi, a to znaczy, że jestem przed wschodem. Łąka i bagno oddychają wspólnym oddechem. Milczą jeszcze ptaki już obudzone, a tylko żurawie zrywają się do lotu słysząc moje niezgrabne nogi idące przez trawę. Pewnie spłoszył je szelest spadającej rosy, albo niepokój mojego oddechu. Zataczają koło patrząc na mnie z góry, jakby oceniając, czy opłaciło się zrywać do lotu. A we mnie jest taka cisza, jaka może być tylko we mgle pełnej duchów tego, co odeszło. Patrzę na skrzydła tnące powietrze i czuję się niezgrabny na tej łące, wrośnięty w trawę. Zostałem sam, ale to dobrze. Raz popełniłem błąd zabierając kogoś na zdjęcia. Szliśmy w festynie rozmowy pomijając szepty traw i szelesty drzew. Lekceważąc swoimi głosami dalekie szczekanie psów. Wydało mi się to niewłaściwe, tak samo jak robienie zdjęć, które obnażało moją intymność. Mój związek z tym, co widzę i myślę, z melodiami, które krążą mi w głowie i słowami płynącymi przez żyły. Jak inaczej dostrzegę ruch tego wielkiego koła przyrody, które bierze zamach i powoli obraca się ciążąc ku jesieni? Jak inaczej dostrzegę nić pajęczą, krople rosy czy blask wschodu? Jak inaczej dostrzegę to, co we mnie? Bo kiedy jest się we mgle, łatwo się zgubić. Zadać niewłaściwe pytania, zamknąć oczy. A potem czekać na pełne słońce. Ale wtedy będzie już dzień i powietrze napełni się hałasem, a światło nie będzie tak leniwie łapane przez kłęby mgły i oddechu. Musi być ta chwila pomiędzy, jak między wdechem i wydechem. A kiedy wszystko minie, siądę wtedy pod drzewem zmęczony patrzeniem i stawianiem ostrożnych kroków. Zmęczony tym, co zobaczyłem leżąc na mokrej trawie. Albo tym, co w sobie. Znów będę musiał oswoić świat i zobaczyć go takim, jaki jest w ciągu dnia. Znów będę musiał siebie oswoić, założyć kaganiec myślom. By na końcu drogi wejść do sklepu kupując chleb i wodę. Bo rzeczywistość trzeba świętować najprostszymi rzeczami. A niezwykłość milczeniem…