Dmuchawiec alternatywny

Przypomniało się, a więc i zapomniało. To cudowna funkcja pamięci, takie zapominanie. Nie chciałbym pamiętać wszystkiego - każdego dnia, każdej godziny, każdego oddechu. A jednak wspomnienia wracają. Przypomina się wszystko, jak układanka wraca na swoje miejsce i z pozornie rozsypanych kawałków budujemy obraz. Fakt, że ten obraz jest za każdym razem inny, nie przeszkadza w niczym. Bo człowiek już taki jest, że buduje sobie piękną baśń, którą nazywa życiem, a pozornie mała karteczka jest w stanie zburzyć nawet misternie ułożony plan. Ba, gdybyż to była karteczka. Z pozoru nieznaczący ciąg wydarzeń i człowiek po latach łącząc je, wypowiada sakramentalne słowa "żebym wtedy wiedział..."Dlatego zresztą fantaści uwielbiają rzeczywistości równoległe, przeskoki w czasie i inne p...aradoksy. Mniemać zresztą, że tylko fantaści byłoby błędem. Najgorsze, że desperacko chwytają te tematy reżyserzy, a jaki efekt z tego jest, łatwo się przekonać idąc do kina. Paradoks goni paradoks, a człowiek łyka pseudofilozofię przetykaną pseudonauką popijając pseudoakcją. Więc dobrze, że zapominamy. Nie chciałbym zamiast pięknego dmuchawca, którego "ustrzeliłem" rano, stojąc w dywanie opadłych liści i wdychając cudowny zapach jesieni myśleć, że oto mam przed sobą model rzeczywistości alternatywnej. Wolę patrzyć na roślinę wierząc, że nie zrobi mi żadnego numeru. Chyba, że....