Z głową w chmurach.

   

   Siedziałem na zmiętej trawie, a słońce napełniało moje oczy złotem. Nie myślałem o czymś szczególnie ważnym obserwując chmury, które wędrowały posłuszne podmuchom wiatru. Było ciepło, a w nos bił zapach, którego dawno nie czułem. Wolności i wędrówki. 

- O czym myślisz? - zapytała. 
   Słońce prześwietlało jej rzęsy, a włosy niesfornie rozsypały się na moje kolana. Bezwiednie gładziłem jej włosy, a cisza rosła w nas od jakiegoś czasu. Ale nie była to cisza krępująca, tylko cisza porozumienia, gdzie słów już nie trzeba. Dlatego zaskoczyły mnie jej słowa.
   Odpowiedziałem szeptem, prawie samymi wargami, bo i krzyk nie był tutaj potrzebny, jak w zatłoczonej kawiarni.
- O niczym - skłamałem.
   Bałem się swoich myśli, które jak obłoki, przesuwały się wolno, leniwie. Bałem się powiedzieć prawdę, że jest mi dobrze, że szumią trawy, słońce pada na jej włosy, że jesteśmy w tym miejscu i w tym czasie tylko dla nas przeznaczonym, którego drugi raz nie sposób powtórzyć. Zbierała myśli, czułem to przez skórę. Czułem, że padną pytania, na które udzielę odpowiedzi, będę precyzyjny, użyję słów, które we mnie zakiełkują i przerwę tę chwilę. 
   Wreszcie nabrała głębiej oddech. Zatrzymałem rękę w oczekiwaniu na pytanie.
- Jest mi dobrze - wyszeptała, a potem uchyliła łobuzersko jedno oko, żeby sprawdzić, czy słucham.
- Mnie też, aż do końca świata - odpowiedziałem.
   Zamknęła oko i przez usta przepłynął jej uśmiech.
   Nad nami pasły się chmury i było tak, aż do skończenia świata.

PS. Piękna iluzja, choć ja wciąż czekam na tę chwilę.