Szept od morza.

 

   Nie wystarczało mi to, że z okna widzę morze i rodzący się świt. Nie wystarczało mi to, że w pokoju słyszę huk niestrudzonych fal bijących o brzeg. Nie wystarczało mi to, że siedząc na parapecie mogłem palić papierosa obserwując zrywające się do lotu mewy, a nocą deszcz Perseidów. Bo to nigdy nie wystarcza. Nawet kiedy sen zalepia oczy i pod powiekami czuję piach wiem, że muszę. Muszę wyjść przed świtem, na palcach skradać się przez cały dom. Otworzyć cicho skrzypiące drzwi i w ciszy znaleźć się na plaży. Muszę poczuć zimny piach pod stopami, przecierając załzawione oczy w otaczającej szarości głębiej odetchnąć zalewając płuca zimnym powietrzem.  Iść potem w stronę rodzącej się łuny uskakując przed falami. Stąpać po piachu i mieć wrażenie, że się jest jednym, jedynym człowiekiem, który podjął się wyprawy w stronę wschodzącego słońca. Niewielu bowiem stać, by opuścić miłe rejony snu, paranoje marzeń i w wietrze wiejącym od morza iść przed siebie w szarości poranka. Kolory jednak szybko się zmieniają. Niebieski ton świtu przechodzi w błękit i szarość, które ustępują delikatnemu odcieniowi różowego, pomarańczu i czerwonego, by stać się znów pomarańczowym, żółtym i cytrynowym. Bo na końcu czeka biel i skrzące się morze. W takich chwilach rodzą się najtkliwsze, kiczowate pocztówki z nieodłączną łodzią, mewą, albo sercem narysowanym na piachu.

   Można bez przeszkód siąść i patrzyć tylko na fale rozbijające się o brzeg i dalekie słońce wynurzające się w powodzi blasku z morza  W takich chwilach można bezkresnej, falującej wodzie powiedzieć o tym, co tkwi w człowieku. Słowa zlewają się  z szumem i nikt nie usłyszy skargi wyrzuconej z siebie w słone morze. I nikt też nie będzie pytał, czy to łzy, czy krople morza na twarzy. Wszyscy wiedzą, że są jednakowo słone...

   Wraca się potem jak z wyprawy życia czując morze na swojej skórze, wiatr w potarganych włosach, lekkość w rozumieniu świata. Jak Polo, Magellan, Drake, jak wielu bezimiennych, goniących za marzeniem, za ostatnim horyzontem. Niespiesznie opróżnia się ładownie swoich kieszeni z piachu, muszli i bryłek bursztynu. Można wtedy zapalić papierosa przy oknie, gdzie rodzi się marzenie o wyprawie, o złotej łunie wskazującej nadejście nowego dnia.