Kiedy zmrok, kiedy śnieg...

 

                               Kiedy zmrok, kiedy śnieg, kiedy brak gwiazdy o ostrym promieniu...
   Kiedy otwieram oczy jest ciemno, więc nie szukam zbawiennej lampy, tylko zadowolony z panującej ciszy i mroku sunę w stronę łazienki. Stopniowo mrok szarzeje, by sączyć blade światło nie z nieba, a z ziemi pokrytej śniegiem. Kiedy zmęczony wracam do domu, blask szarzeje przechodząc w granat.
   Lubię te poranki, kiedy świat wydaje się nierzeczywisty po nieprzespanej nocy, kiedy ze zmęczenia kleją się oczy, a głowa ciąży od wezbranych myśli. Siadam nad kawą, by podeprzeć ręką głowę i zapatrzeć się sennie w narastający świt, w hałas dnia, który wciska się przez okno.
   Lubię te popołudnia, kiedy nienasycony mrok połyka wszystko zostawiając mnie w kokonie własnego pokoju, w kokonie ze światła i ciepła, kiedy za oknem zimno.

   Świat krzepnie w niemej nocy, choć wydaje nam się, że miasto żyje swoim neonowym życiem. I tak powoli zmierzam do dnia, kiedy noc jest najdłuższa, kiedy cienie ogarniają wszystko w swoje posiadanie, a dzień zdaje się tylko bladą plamą światła.
   Na próżno szukać mi w zmroku Twoich śladów, na próżno iść w skrzypiącym śniegu nieznaną ścieżką. Na próżno wytężać oczy w zmroku, mamić słuch skrzypieniem śniegu. Na próżno modlić się o dotyk na mrozie, kiedy wszystko krzepnie w lodowym śnie. Stoję w swoim niepokoju pośród bieli. Czekam, nasłuchuję. Cisza mnie ogarnia tak wielka, że słyszę osypujący się śnieg z gałęzi. Boję się poruszyć, boję się odetchnąć. W końcu wracam idąc w kierunku świateł, w hałas ludzki ciepły i przyjazny. Ciszę lodowych gwiazd zostawiając za sobą wiedząc, że stopniałaby od oddechu, od kruchego dotknięcia, od ciepłego spojrzenia.