Listy z wiatru...

Listy z wiatru

Tak mało kosztuję

zaledwie westchnienie

kiedy sen się przyśni

przypadkiem…

*                      *                       *

I spójrz, zaczyna się wędrówka

po niebie chmur

ławice ciągną

i wiatr głaszcze włosy

i po to jest

by szeptem

wypełnić…

*                      *                      *

I wiesz pewnie, że wierzę

w uśmiech

nie śmiech ponad tłumem

a cichy uśmiech

co rzeźbi zmarszczki

i rozszerza skurczone

tętnice

i chciwe krzywi wargi...

*                      *                      *

Słów nie trzeba wiele

by wiedzieć

ile w sobie milczenia

słów nie trzeba wiele

tylko garść

by przeżyć, jak żebrak

z miseczką milczenia

 u bram świątyni….

*                      *                      *

Czekać jak zawsze

zawsze niecierpliwie

i płoszyć świty

gdy latarnie gasną

swoim westchnieniem

ptaka rannego 

wołać

do utraty szarości

w oczach…

P.S Tak musiało być. Wiersz, który powstał ze skrawków, które wiatr rozwiał. Tak jak mnie rozwiewa. Głupio tak wrzucać tyle zdjęć, ale nie mam co z nimi zrobić. Za dużo ich. Za dużo mnie..