Kołysanie...

*                      *                       *

Przecież ptaki się nie żegnają

dalą wezwane

tylko trzepot nieobecny drży

gałęzią jeszcze poruszony

Czy szeptać wciąż

przez dekalog nocy -

nie będę, nie będziesz, pamiętaj?

zamknij więc oczy

posłuszna cieniom

snów spełnionych śmiechem

Bo przecież wiatr wezwałem

i kolor oczu oddałem

i kołyskę z dłoni zrobiłem

na wielkie ukołysanie...

I nie pytaj proszę

w którą stronę i na jak długo

bo w mgle nie widać końca

 i początku

jest tylko Twoje ukołysanie

jak trzepot żegnanej gałęzi

 – mojego odlotu…