Słodkie linie...

            Już wiem, co mnie w tobie pociąga. Linie łagodności. Ładnie brzmi, nie sądzisz? Brak tu kategoryczności i gwałtowności, brak tu zdecydowania zbyt ostrego i zgrzytającego. Jest chęć, by trzymać cię w dłoniach i ogrzewać. Wodzić palcem po wysmukłościach i wypukłościach. Przeczuwać w zapachu smak miękki i słodki. Zakazany. I wiesz, cały dzień czekałem, by patrzyć na ciebie, która wyłaniasz się z cienia, a świeczka wyzłaca twoją skórę. Wyglądasz teraz tak, jakbyś była ulepiona z kruszcu – cała złota. Jedni mówią pięknie o powinowactwie dusz, drudzy doszukują się migotliwego stukotu serca, które nakłada się na rytm innego, równie rozszalałego. A ja milczę patrząc na ciebie, bo cóż mogę powiedzieć? Że cisza nas ocali? Nie, nie ocali ani ciebie ani mnie. Mowa nas również nie ocali, ani żadna myśl. Znów zostanę sam. Truizm. Ale wiesz, przywykłem do nich, bo lepiej odkrywać je samemu, niż narazić się na śmieszność. A póki co, ty mnie rozumiesz. Czekasz? Tak, rozumiem cię doskonale, bo ja też czekam. Musi się przecież spełnić ten nasz związek po to tylko, by napełnić mnie chwilą szczęścia, zadowolenia i błogości. A potem? Może nie mówmy o tym, co potem. Zawsze jest jakieś potem. Takie, czy inne. Wolę jednak ciebie dotykać, sycić palce, które nie mogą nacieszyć się twoim kształtem. To dziwne przecież, bo znałem inne przed tobą, choć powiadają, że liczy się tylko ta, która jest teraz. Wszystkie poprzednie stają się jedynie niejasnym wspomnieniem. Może, nie wiem. Czy to ważne? Jesteśmy obydwoje tu i teraz. Jest noc i chwiejne światło świeczki. Są w nas soki, które domagają się ujścia. Rozmawiamy czyniąc z tego sztukę dla sztuki, jak wiele spraw w życiu. To całe zabieganie, zapominanie, czekanie i sprawy, to wszystko powinno zniknąć, ulotnić się. I powinniśmy zostać tylko ty i ja, jak dwoje przeznaczonych sobie. A jednak czuję, jak napełniam się goryczą, której wcześniej nie czułem. Może nie miałem czasu? Może nie miałem kiedy? Może nie chciałem czuć, zbyt zajęty życiem. Słyszysz, jak to brzmi? „Zajęty życiem”. Zupełnie jakbym mógł odłożyć je na chwilę, jak książkę, albo telefon i zająć się zupełnie czym innym. Czym? Oddychaniem, płaczem, śmiechem? Tak, rozumiem, pochodzimy z innego drzewa, z innego szczepu. Ale przecież los nas zetknął. Niektórzy mówią o tym, że to szczęście. Niektórzy mówią, o fatalizmie, albo o entropii. Prawda, ile słów mają ludzie na określenie tego, co się teraz dzieje? A ja przecież dotykam twojego brzucha palcem. Wodzę nim tam i z powrotem zanim zetknie się twoja skóra z moimi wargami w pocałunku. Aż język poczuje twoją słodycz z piersi i sutków. Nie, nie odwracaj się. Przecież wiesz, że tak będzie. Że jestem pewien? Jestem. Ktoś z nas musi, prawda? Głodny jestem ciebie. Tak bardzo głodny. Nakarm mnie sobą, proszę. Daj mi siłę i radość. I zostaw na pamiątkę cząstkę siebie. Nie, nie głupi podpis na lustrze. Niech to będzie coś, co przypomni mi o tobie, kiedy trzymałem cię w dłoniach gruszko. Złota gruszko napełniona światłem i cieniem lata. Pachnąca wolnością i słodyczą na wskroś kobiecą. A twoje linie łagodności niech mi się przyśnią. Chodź…