Różowy sen...

            Czasami jeszcze wierzę w sny. W te zwykłe najprościej. Są brązowe o zapachu ziemi i zbutwiałych liści choć wiem, że gdzieś w ponadprzestrzeni śni się potok z pachnącą wodą, a gałęzie drzew tworzą zielony tunel pełen cieni. Czasami sny są błękitne. Są dużo trudniejsze, ale i rzadkie, jak znalezienie szafiru albo topazu. Kiedy trę oczy, to czuję jeszcze we włosach wiatr i niedokończony lot w dłoniach między chmurnymi miastami nad ziemią. Ale i trafiają się też inne sny, z których budzę się rozbity. Siedem lat rannego rozbicia, siedem lat rannego nieszczęścia. Siedzę na łóżku i przeczesuję włosy z niedowierzaniem, dłonią niechętną wygarniając sny kłębiące się we włosach. Daremnie. Dopiero później blakną, by zostawić po sobie coś nieuchwytnego, o czym się nie wspomina na przyjęciu urodzinowym. Po prostu, zostaje uśmiech, który zamienia się w gorycz. Piołun. Potem sny o tym trudnym kolorze ustają. Migną trochę, by rozlać się w gadaninę, poplątanie, czasem znaki i symbole, których nie chce mi się rozplątywać. Znaczy się, że dorosłem. Bardzo dorosłem. Teraz mam tylko dorosłe sny. Dlatego zaskoczyły mnie. Sam siebie zaskoczyłem. Zaskoczyła głowa, którą karnie położyłem na ramieniu kładąc się do snu. Nie przypuszczałem, że róż wypełznie z niej intensywnością. To trudne, wiesz? Trudne, bo człowiek chce odpocząć, a musi zmierzyć się z czymś, na co nie ma wpływu. Tak, wiem, jest świadome śnienie. Potrzebne mi to było kiedyś, ale nie teraz. Więc zaskoczyło mnie, kiedy stałem przed drzwiami. Wiesz, takie drzwi, które nie są drzwiami ze sklejki. Nie mają szyby. Są drzwiami, czyli zrobione są z solidnego drewna, które wytrzymuje solidne trzaśnięcie, noszenie rannych  lub kochanie się na nich. Jest więc solidna klamka i dziurka od klucza. Stoję w ciemnym pomieszczeniu i przez tę dziurkę sączy się światło. Nie, wcale nie różowe. Po prostu światło, jakie daje ładna świeca. Ciepłe. Rozpływające się na skórze. Naciskam klamkę i uchylam drzwi. Widzę wyraźnie siebie z boku, jak wyciągam rękę i naciskam klamkę. Lubię w snach widzieć siebie, bo to znak, że jestem i nie ma mnie. Niby to ja i nie ja. Więc klamka zapadła, otwieram drzwi, które cichutko uchylają się, a szpara między futryną a nimi się powiększa. Bucha blask. Nie, złe słowo, wlewa się blask, a ja stoję w tych drzwiach i patrzę. Tylko patrzę. I mógłbym udawać, że nie wiem, o co chodzi, ale przecież wiem. To pokój. Nieduży. Taki, który mógłby służyć za pokój do ustawienia stolika, kilku krzeseł i jakiejś szafeczki. Nie ma stolika, są szyby w oknach rozmieszczonych w półokrąg. Wiesz, taki trochę amerykański, trochę wiktoriański. Taki, jak lubię. W końcu, to mój sen, prawda? Jest lustro ustawione naprzeciwko. Nie, nie, to nie lustro, a toaletka. Wiesz, taka stara, ładnie rzeźbiona, którą dziś nazwano by antykiem i nikt by jej nie chciał kupić z powodu ceny. Na toaletce stoją świece, które migocą, flakoniki, z różnobarwnego szkła, pudełka z pudrem i kilka innych drobnostek, których nie pamiętam. Jest też fotel. Taki wygodny, który zaprasza do siadania. Nie żadna idea Ikei, a porządne, gięte drzewo obite pluszem.  I dalej…dalej jest różowo. Po prostu różowo. Jest dłoń, która dotyka włosów w kolorze miodu. Są palce, smukłe palce, które zbierają zachłannie to złoto, by unieść je ponad szyją czyniąc nieporządny kok. Korci mnie, by zrobić zdjęcie, ale nie mam aparatu, więc tylko patrzę na nagą szyję i na włosy, które wymykają się. Ten gest, jest tym gestem, który wywołuje we mnie dreszcze. Możesz się śmiać, ale odwracam oczy ilekroć widzę, jak kobieta poprawia włosy. Kiedy spina je spinką, kiedy przewiązuje je gumką, czy czym ma pod ręką. Ten gest jest dla mnie kwintesencją kobiecości. Jest tak pojemny i tak prosty jednocześnie. Ale patrzę w lustro, które odbija postać. Ręce uniesione, podtrzymujące włosy czynią ją dynamiczną i statyczną. Zakrzepłą w ruchu. W trwaniu. Trwaj chwilo, jesteś piękna, a Bóg odpuści nam nasze winy, jako i my… Tak, widzę jej skórę, która nabiera od świec koloru złota. A może starego srebra? Bo są jeszcze cienie, które pełgają po skórze. Zazdroszczę tym cieniom, że mogą bezkarnie czołgać się po cieple ciała. Widzę piersi uniesione i sutki zapraszające moje dłonie. Chciałbym zrobić krok. Jeden krok. Albo bodaj dwa lub trzy, by pocałować szyję. Musnąć ją wargami i przytrzymać jej palce we włosach, by trwały tak jeszcze chwilę. A potem dłońmi sięgnąć do piersi, by poczuć ich ciężar i kształt. Nie mogę się ruszyć. Patrzę tylko w lustro, które wierne swej naturze odbija cud kobiecy. Patrzę więc na twarz, na wargi lekko rozchylone i na oczy badające swoją urodę. I wtedy udaje mi się pochwycić jej spojrzenie. Nie, nie, jest cisza. Nie ma krzyku i gwałtownego ruchu. Jest spojrzenie we mnie. Nie na mnie, a we mnie. Badające, ciepłe od blasku świec, rozumiejące. Jakby była to oczywistość, choć oczywistością nie jest. Nic nigdy nie jest oczywiste. Dlatego budzę się z obręczą wokół głowy i spoconym ciałem, a twarz mam bladą. Siedzę na łóżku patrząc przed siebie i w głowie mam pustkę. Próbuję przypomnieć sobie spojrzenie tych oczu, ale wymyka się mi raz po raz. To był tylko sen, różowy sen. Różowa pustka, która opadnie ze mnie za jakiś czas…