Szadź.

    Osadza się drobinkami na wszystkim, co spotka na swej drodze, buduje kryształy, które przy najlżejszym powiewie wiatru odpadają, sypią się w dół białą brodą. Taka ulotność, która skrzy się w słońcu jak gwiezdny pył. Ulotność, prawie taka, którą ma człowiek w sobie, która osadza się drobnymi kryształkami z dnia na dzień. Narasta powoli, buduje swoje miejsce, rozgałęzia się. Byle teraz nie wykonać gwałtownego ruchu, byle nie wykonać gestu, który wszystko zdmuchnie. I tylko powstaje pytanie, czy jest to miłość, czy śmierć...