Przebudzenie.

  

   Na razie jeszcze nieśmiało podnosi się ziemia, zielone pędy sycą się roztopionym śniegiem i wędrują ku słońcu. Przyjdą bowiem jeszcze dni i noce chłodne, które zwarzą wodę, a deszcz zamienią na powrót w śnieg. Ale te pierwsze dni, które pokazały niebo nad dachami, które rozjaśniły twarze sprawiły, że krew zaczęła żywiej krążyć w żyłach.
   Ziemia powoli budzi się, choć jeszcze w powietrzu nie czuć wiosny. Przeciąga się jak wychudły niedźwiedź w swojej gawrze, niechętnie mruczy i przeciera oczy. A przecież dzielą nas tylko dni, kiedy znów spadnie  wiosenny, ciepły deszcz napełniając radością i wybuchem witalności. Znów na niebie pojawią się miasta zbudowane z pięknych cummullusów strasząc nieprzewidzianym deszczem. Znów zakwitną jabłonie, a księżyc wypełni oczy blaskiem,  pozbawi snu i napełni nieokreśloną tęsknotą.

   Tak to wiosną bywa, wszak ruch już się zaczął...