Wnętrze.

   

    Zawrotną karierę, swego czasu, zrobiło słowo "wnętrze". Szybko przeminęła jego sława i trafiło, losem swoich poprzedników, do zakurzonych grimuarów, na półki gnące się pod ciężarem niemodnych książek. Komu wszak potrzebne dzisiaj wnętrze, kogo bawi odkrywanie kolejnych warstw i głębi człowieka? Liczy się przecież opakowanie, które wzorem bezustannie zachłannych handlowców, ma wabić, szeptać czule w ucho to, co chcemy usłyszeć, kusić przedwiecznym słowem - towar. Wnętrze jest ignorowane, jako zbędny dodatek, bonus, który i tak nie przyniesie korzyści. Bo też zastanówmy się, na co komu głębia wnętrza, wieloznaczne milczenie, słowa, które szepcze się samymi ustami, rozmowa o filmach, książkach, wspomnienia.
   To przecież niemodne, to przecież głupie, to niewygodne.
   Komu starczy cierpliwości, by być odkrywcą, Magellanem, upartym i nieustraszonym flibustierem, który odważy się wywiesić czarną banderę i ruszyć przez nieodkryte oceany wnętrza? Komu wreszcie starczy sił, by nadać imiona nowym lądom, nowym drogom, nowym światom, które kryją wnętrze, banalny ludzki mikrokosmos...
   A może postawić pytanie inaczej, spytać przewrotnością swojego umysłu nie o odwagę, nie o podróż a o to, czy jeszcze jest co odkrywać, czy jest jeszcze wnętrze...