Epistolografia I.

   Łudzę się nadzieją, że to właśnie ty, przez głośne reklamy, przez jazgot telewizorów, szepczesz cicho do mnie. Istnieje taki czas, kiedy milknie wszystko, a pozostaje człowiek sam na sam ze swoimi myślami. Słuch wtedy wyostrza się, choć oczy wypełnia tylko krwawa czerń. Słychać niecierpliwy i miarowy stukot serca gdzieś w piersi, szum krwi w uszach i okazjonalny jęk drzewa, które pracuje roniąc żywiczne łzy.
   Nasłuchuję cierpliwie i samym ruchem warg mówię do Ciebie.
   Mówię tylko słowami, bo ze słów nam przyszło świat zbudować, z cierpkich liter, które wysyłamy telefonem. Krótko, treściwie, banalnie.
   Ale jak mam mówić do Ciebie, żeby opisać Ci łąkę przedwieczorną, już mokrą od rosy, a nagrzaną jeszcze słońcem, jak mam opisać granie świerszczy, ich rozrzuconą melodię od krańca horyzontu, do krańca. Jak mam wypowiedzieć ciszę o poranku w lesie, kiedy wiatr szumi tylko koronami drzew budując zieloną katedrę... Jak w końcu opisać Ci wędrówkę księżyca, który budzi srebrne sny; chmury posłusznie gnane wiatrem...
   Jaki list pomieści w sobie to wszystko, jaki banalny SMS wysłany Panu Bogu w okno odda szelest trawy, zapach jabłoni... Dlatego wolę szept...