Między cieniami...

 

Cornfield Chase (Piano Version)

            To nie jest dobra godzina. Nie lubię tej godziny, bo jest za jasno. Czy mam coś przeciwko? Nie. Nie mam. Ale nie lubię tej godziny. Ani to rano, ani popołudnie. Ale skoro mus, to mus: lista zakupów w kieszeni, bo pielęgnować sklerozę małymi, żółtymi karteczkami, aparat, plecak i idę. Ba, nie idę wcale. Skaczę. Hyc, hyc – od cienia do cienia. Od błękitnienia na ziemi do błękitnienia. W górze też błękit, ale inny. Nie, nie ten, w którym można płynąć. Nie ten, na który się czeka, nie ten, który woła. Byle choć delikatny wiatr dmuchnął w moje żagle, ale gdzież tam. Po prostu idę od cienia do cienia, które gwałtownie się kurczą. Jeszcze kilka lat temu siadłbym w cieniu i nie ruszył się z miejsca. A teraz? A teraz idę przez upał i mam wrażenie, że tnę go sobą, a powietrze za mną zamyka się z cichym szeptem. Pewnie chcesz opowieść, prawda? Bo to nie ja ważny jestem, a opowieść. Od czego tu zacząć? Może od tego, że szedłem w wielkim upale skacząc od cienia do cienia – hyc, hyc. W godzinie, o której wiesz, że jej nie lubię. Są takie godziny, których się nie lubi, ale czasami trzeba gdzieś iść i coś zrobić. Więc to była godzina, której nie lubię. I zobaczyłem stodołę. Niby nic, bo stodoła, jak stodoła. Mało takich się widziało? Ale to ostatnia stodoła w tym miejscu. Bo domyślasz się pewnie, że nie idę przypadkową drogą, prawda? Każda droga musi mieć jakiś cel, ale musi mieć też i sens. Czasami ten sens ważniejszy jest od celu. Więc i moja droga miała swój sens. Uśmiecham się teraz, bo doszliśmy do paradoksu – idę drogą, a jednak cofam się. W głowie. Znów mam młodsze naście lat, a może i mniej i zbieram kasztany tuż obok. I słyszę w stodole krowy, może nawet konia. Wiesz, to jeszcze wtedy żyło tym rytmem, który od wieków tu był. Bo przecież Śląsk był od zawsze rolniczy. Potem przyszedł przemysł i ponazywał świat nowymi słowami i stworzył człowieka takiego, który mógł w nim żyć. Załapałem się na część tego świata, a na stodołę patrzę z rozrzewnieniem. Tak samo, jak na mury z czerwonej, klinkierowej cegły, które niemiłosierne słońce nagrzewa. Lubię właśnie takie ceglane mury. Dają to, o co budowniczym chodziło – pewność, bezpieczeństwo i solidność. Nie pomnę, ile śląskich kamienic zostało rozebranych, by tą czerwoną cegłą odbudować Warszawę. O, a teraz spójrz taki zaułek. Niby nic – kościół w perspektywie, wejście na rynek i stara kamienica, w której nieodmiennie pracuje fryzjer. Rudy. Teraz już siwy, ale wciąż ze zdziwionym spojrzeniem i gotowy do pracy. Co jednak znaczy przywiązanie do miejsca, prawda? A dalej jest mostek. Ach, i to niejeden. Ale umówmy się, że ten mostek był szczególny. Bo właśnie na tym mostku bawiłem się ze swoim przyjacielem wracając ze szkoły. Tak, miałem przyjaciela, który od czasu do czasu daje o sobie znać. Ale wtedy nasza droga była ta sama. Teraz się poplątała, tak jak i wszystko inne. Nie, o polityce nie będę mówił. Wolę o tym, że do domu wracaliśmy zazwyczaj nie piętnaście, dwadzieścia minut, a dwie godziny. Świat małego człowieka funkcjonuje inaczej, niż świat dorosłego, który pełny jest dosłowności. Dom, to dom. Droga, to droga. Dupa, to dupa. A z dziećmi jest inaczej. Z byle czego stworzą scenariusz filmu, byle patyk stanie się czymkolwiek się chce, a taki mostek nad śmierdzącym ściekiem był cudowną podróżą w nasz nieskrępowany niczym świat wyobrażeń. A dalej? Za mostkiem jest miejsce, gdzie mieszkałem – znasz je już, więc pominę milczeniem to osiedle zbudowane w schyłkowej epoce Gierka. Koniec, kropka. Znów wchodzimy w stare budynki, choć nie tak stare, jak śląskie, czerwone kamienice. Tu droga wiedzie na drugi rynek. Tak, masz rację, mniej go lubiłem. Nie wiem zresztą czemu. Może, że nowszy? Albo bardziej miejski niż ten dolny - małomiasteczkowy? Trudno powiedzieć teraz. Te organizmy zlały się dziś w jedno. Pokazałbym Ci stary dom. Nie, nie śląską kamienicę, ale dom budowany dla rodziny wielodzietnej z laubą, albo jak ktoś chce wysiodką. Dobra, powiem po polsku – z gankiem, na którym przesiadywaliśmy i bawiliśmy się. Zniknęła kilka lat temu razem z domem, który rozebrano. Pewnie tak trzeba było. Ale niech żal nie przytłumi drogi, bo oto wchodzimy na drugi rynek. Widzisz te wieżyczki? Miały być nie tylko ozdobą domów, ale w zamyśle projektujących miały służyć, jako obrona przeciwlotnicza. Ale wiesz, co jest ciekawe na tym rynku? Nie, nie fontanna. Stała tu kiedyś zresztą inna fontanna, którą rozebrano cicho i ze wstydem. Miała dno wyłożone potłuczonymi talerzami, bo taka wtedy była moda. Ale nie o fontannie miało być, prawda? W podcieniach (jej, jak to dziś brzmi, prawda?) jest stara, stareńka księgarnia. Jedna, jedyna ocalała. W całym mieście, jeszcze ucząc się w ogólniaku, można ich było naliczyć dziewięć. Teraz została ta jedna. Smutne, ale ile razy tamtędy przechodzę, to zaglądam na starą wystawę i czytam tytuły książek. Czasami zajrzę i nikt nie pyta mnie w czym pomóc, nie ponagla, nie wyrzuca natarczywym – co podać. Po prostu jestem gościem, który nie wie czego chce, ale musi nasycić oczy. Jak trudno to zrozumieć niektórym. Po drugiej stronie ulicy były delikatesy, w których ustawiały się kilometrowe kolejki po kawę, którą „rzucili” i był stary, przemysłowy młynek, który mełł ziarna na miazgę. Ani zapachu ani młynka już nie ma. Są za to ławki, by ożywić miejsce. Starsze panie siedzą i  obserwują życie, które płynie, a cień sprawia, że stają się niewidoczne tak, jak lubią. Czy to najlepsze miejsce, które mi się mogło zdarzyć? Nie wiem. I nigdy wiedzieć nie będę. Ale wracam tu z uśmiechem kogoś, kto zna stare dęby, których nikt nie wyciął. Nawet dotykam ich kory w drodze powrotnej. Ulicą w dół, a potem tylko w górę, w górę i w górę. Obok cmentarza i rozebranego przez alkohol wyborcy chaosu i degrengolady śpiącego na trawie. Obok malującego okna. Cienia już prawie nie ma. Jest upał, który kłuje w oczy słońcem i bielą drogi. A ja myślę o innym niebie. O innej przestrzeni i o innym czasie, który wolno tyka w tym nagrzanym powietrzu…