Magnolie.

   Nie ośmieliłem się nigdy zerwać kwiatu magnolii. Choć zawsze ręka wyciągała się w stronę kwiatu, nigdy nie mogłem zmusić się do tego, żeby zgiąć gałązkę i nieść ją w dłoniach jak płomień. Przytulać do twarzy płatki, czuć pod palcami ich twardą fakturę. Nigdy, tak myślę, nie zdołam złamać tego wewnętrznego tabu, które określa mój stosunek do magnolii; stały się dla mnie synonimem Japonii. Nie wiśnie, a magnolie. Smukłe, napęczniałe wykrzykniki, które godzą w niebo językiem płomienia. Które otwierają się powoli, białe, różowe, czasem żółte albo czerwone jak flamingi brodzące w słonym jeziorze. Położyć się pod magnolią i móc oglądać niebo kołyszące się wielką kolebą wiatru. Zasypiać ze świadomością, że słońce przenika płatki, barwi powietrze witrażowo, a sny,...ach sny, będą snami magnoliowymi.

   W takim śnie, który zdradził mnie o poranku, byłaś Ty. Z białą magnolią we włosach, z półuśmiechem zamyślenia, z wiatrem otulającym. A magnolia kołysała się miękko ...Obudziłem się z przeświadczeniem, że zdradzić nas mogą sny, tylko sny o magnoliach.