Powroty.

   

   Wróciłem i nie wróciłem. Jak to możliwe ? Ano, bardzo proste. Jestem w pokoju, siedzę sobie przy komputerze, a przed oczami mam rozedrgany tłum londyńskiego City, rozczulające kominy domów, kiedy słońce zachodzi, zieleń parków i stare kamienice. 

   Tak naprawdę, to nie wiem, co mi się najbardziej podobało. Chyba atmosfera. Z jednej strony szalony pośpiech, z drugiej coś na kształt spokojnego patrzenia na upływające minuty. Zobaczyłem Londyn taki, jaki chciałem, o jakim czytałem, w jaki wierzyłem. To dobrze, że ta iluzja ciągle istnieje we mnie, bo inne iluzje opadły jak liście. Ta nadal trwa.
   Streszczam się, kołuję wokół tematu, bo nie chcę dotykać tego, co światło namalowało w moich oczach. Zostawiam sobie na później te wspomnienia. Na szarą godzinę, na zły czas, jako pocieszenie, jako remedium na równi z Twoim obrazem.