Zapomnij - nie zapomnij.

   Nie zapomnij przed snem zmrużyć oczu, wtulić się w siebie i pomyśleć, że wszystko jest za Tobą. Zanim dokończysz myśl, już ogarnie Cię miły zmrok pościeli, sny zawirują w głowie majakiem nieczytelnym. Uśmiechniesz się przez sen, rozkopiesz pościel, by miała kształt embrionalny. Cały dzień zostaje w bezpiecznej odległości minionego czasu, a to co ma nadejść, niewyraźnie czai się w kącie, by o szarej godzinie wypełznąć niepewnie z ciemnego kąta. Nie zapomnij o tej godzinie zerknąć na zegarek, by móc z niekrywaną ulgą odszukać na powrót miejsce w kołdrze.
   Zapomnij przed snem o bagażu, który chcesz ze sobą zabrać, zapomnij o słowach, które jeszcze w tobie kołują, zapomnij, że nadejdzie chwila pobudki, kiedy ranny budzik nie będzie szeptał, a rozkrzyczy się przeciągle. Zapomnij, że masz dwie ręce i nogi, bo przecież we śnie możesz być syreną, aniołem, albo ptakiem. Kiedy otworzysz oczy natychmiast o tym zapomnij, choć w dłoniach będziesz czuć jeszcze pęd powietrza, płetwy pełne piany. Zapomnij też o tym dotyku, który wyśnisz, nie dotykaj czasem ust w zdziwieniu, w niemym pytaniu, które zawsze pada.
   Możesz za to wyliczać przez resztę dnia, czekając na noc - zapomnij, nie zapomnij, zapomnij, nie zapomnij...