Zielona godzina.

   Kiedy nadejdzie czas wielkiego słońca, zieleń nabierze odcienia głębokiego, zakurzy się pyłem przydrożnym, zostanie obdarzona głosem świerszczy i szeptem wiatru. Póki jednak zielona godzina trwa, póki jeszcze rozwija się na moich oczach, patrzę jak urzeczony na liście, na kwitnące trawy, na zieleń taką, jaka obecna jest tylko w snach.
   Czasami chciałbym tylko leżeć wśród tej zieleni, w cieniu jasnym od witraży liści i patrzyć na zamknięty krąg świata, na chmury biegnące swymi tajnymi ścieżkami nieba.
   Czasami chciałbym tylko biec przez tę zieloność pól i łąk, nosząc pod powieką niewygasłą gwiazdę słońca.
   Czasami chciałbym trzymać Cię za rękę pośród milczenia na łące zielonej, wśród traw szumiących, które odgrodziłyby nas od świata skrzydłem zielonym, szepczącym.
   Czasami chciałbym zieloną godziną dotknąć Twoich ust, leniwie głaskać włosy i wierzyć, że sekundy, które mijają, nie rozpadną się jak zasuszone kwiaty w książce z baśniami... 
   Bo przecież zielone sekundy płyną w nas i przez nas, napełniają niepokojem i blaskiem, zasłonami deszczu, pierwszymi mgłami nad łąką ciepłą, zieloną...
   Bo taka jest ta godzina, zielona godzina. Liryczna, a nawet szalona, mijająca bezdrożnie...