Krok.

   Wenus już zgasła na zachodzie, choć kiedy wstałem i otrząsnąłem głowę z pierwszego snu, jeszcze świeciła wyznaczając granicę dnia i nocy. Niebo na wschodzie szarzało, czerwieniło się, by potem buchnąć pomarańczem. Wenus nabrała złowrogiej barwy krwi i teraz zrozumiałem dlaczego określa się ten migoczący punkt gwiazdą szatana. Robię pierwszy krok. Krople wody wsiąkają w spodnie, czepiają się ubrania, rozlewając wilgocią - ziębią. Ale ten pierwszy krok jest najważniejszy, jest jak nabranie powietrza w płuca i zanurzenie się w zieloność. Płoche koniki polne jeszcze są ociężałe, jeszcze nie nagrzały się od słońca, skaczą niemrawo. Krople rosy powoli ale nieustępliwie zlewają się w większe krople, tęczują, proszą o dotyk. W traktacie średniowiecznym o powstaniu złota zalecano zbieranie rosy, jako jednego z elementów do produkcji tego kruszcu. Inny traktat mówił o rosie, jako niezawodnym środku na piegi i zmarszczki.

   Mógłbym tak iść i wdychać chłodne jeszcze powietrze. Nasycić się ciszą, szelestem traw, kiedy ocierają się o moje nogi. Nasycić się tym, że dzisiaj to ja jestem odkrywcą tego miejsca i ktoś, kto przejdzie tędy minutę później nie będzie już pierwszym. To ja przetarłem szlak. To ja pobiegłem w stronę horyzontu, by uciec od chwili, kiedy spotkam na ścieżce człowieka. Takich chwil, kiedy trzeba skoku w zieloność, takich chwil, kiedy trzeba skoku w szalejące błękitem niebo, takich chwil szepczących trawą nie wolno płoszyć. Dojrzewają w człowieku powoli, ale kiedy przyjdą, trzeba wykonac ten skok w niebo, w zielony ocean, w szept, w ciszę we własne pragnienie. Bo jeśli nie...bo jeśli nie..., to zostanie rozlana kropla rosy, parująca rozczarowaniem...