Prześwietlenie.

   

   Kiedy zanurzam dłoń w liście prześwietlone światłem  słonecznym mam wrażenie, jakbym wkładał rękę   w zieloną kulę pełną wody. Wyciągam rękę i zrywam wiśnie pełne soku, który barwi mi palce. Wolę, kiedy wiszą na drzewie w zielonej, falującej kuli. Znów wyciągam rękę i palce czeszą promienie światła, rozpięte nici między gałęziami. Bawi mnie obserwowanie pod światło owoców, ich koloru i kształtu, refleksów które rzucają odbite promienie. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie pestka, która tkwi w lekko kwaśnym miąższu wyglądająca jak serce zanurzone we krwi tętniczej, skurczone w strachu przed nieznanym. 

   Słońce pali niemiłosiernie, więc schodzę z drzewa niepewnie stąpając po drabinie, niosąc kosz pełen wiśni, tych tętniących ukrytą mocą serc. Patrzę na kilka niezebranych owoców i wiem, że mają kolor Twoich ust, więc zostawiam je przygodnym ptakom, by zabrały ze sobą wspomnienie tej czerwieni. 

   Nie wszystko da się prześwietlić palącym promieniem słońca. Na nic wytężanie wzroku patrzącego pod światło. Jego pot i załzawione oczy. Nie można dostrzec ukrytych pestek, ziaren, potencjału ukrytego w owocu. Nie da się prześwietlić słów, nie da się prześwietlić milczenia. Nie da się prześwietlić gestu czynionego w rozmowie. Nie każda pestka musi być widoczna, nie każde ziarno musi wystrzelić ku słońcu. Może latami czekać w uśpieniu na ten jeden nieoczekiwany promień słońca, który obudzi, wstrząśnie fizjologią i logiką. To banalne pogodzenie z rzeczywistością boli. Utwardza pestkę tkwiącą, niepoddającą się prześwietleniu.