Róża wieczorna.

   Jak to bywa w przyrodzie, nic nie jest idealne. Idealne bywa tylko w naszej wyobraźni, gdzie jesteśmy w stanie przywołać ideę przedmiotu, zdarzenia czy miejsca i wprawić wszystko w ruch. Kręci się to zaklęte koło centryfugą, nabiera pędu zwłaszcza nocą. Rozkwita przywołując obrazy na granicy snu i jawy, rozchyla płatki w świetle księżyca i w ciemne noce pod powieką. Ale i wyobraźnia płata figle. Choćby człowiek przywoływał zza zamkniętych powiek czułe obrazy, miejsca pewne, osoby ukochane, to i tak zwodnicza wyobraźnia podsunie mu uparcie ten obraz od którego chce uciec. Choćby człowiek uspokajał oddech, pił gorące mleko, to i tak demon wyobraźni będzie kpił z tych egzorcyzmów, rozwinie skrzydła i dokona się to, co ma się dokonać. A zaczyna się niewinnie, jak to bywa w życiu. Niechciany epizod, czyjś obraz w zamglonym lustrze, pamięć dotyku, stare zdjęcie, które wypadło z książki, stary zasuszony kwiat. Trach!.. I kłębią się obrazy pod powieką, by sczeznąć nad ranem. 

   Tak jak z piękną różą, która rozchyla płatki zapraszająco. Odsłania pachnące wnętrze, by potem boleśnie ukłuć, zranić, by zapamiętano rozkosz i ból. By zapamiętano światło, które delikatnie kładzie się na płatkach i niewidoczne kolce ukryte na łodydze. By zapamiętano zapach, kształt, jedwabisty dotyk i tę kroplę krwi przelaną nieostrożnie, jak ofiarę nieznanemu bogu. 

- Więc różo, jak będzie? Czy wyrośniesz mi pod powieką o szarej, pustej godzinie wieczoru? Napełnisz szeptem i czekaniem? A może pokażesz swoje wnętrze kusząc zapachem, delikatnym dotykiem płatków z nieodłączną kroplą rosy? A może ukłujesz jako znak ostrzegawczy, raniąc tylko tyle, by nasycić się tą jedną, małą kroplą krwi? Czym będziesz różo dla mojej wyobraźni, kiedy zamknę oczy i z westchnieniem ulgi przyłożę skołataną głowę do poduszki?

- Zobacz, już cisza ogarnia niebo, kołują ostatnie ptaki i nawołują się szukając miejsca w konarach drzew. Cieni już nie ma, bo słońce zaszło za ostatni, chmurny horyzont. Pora więc puścić w ruch maszynę zwaną wyobraźnią, nieprawdaż różo? 

A ty milczysz wieloznacznie, jak sądzę...