Amber, bursztyn, jantar.

   

   Idę plażą w kierunku wschodnim. Wiatr rozwiewa mi włosy, szarpie koszulką. O ile trudno było wstać z bezpiecznego schronu łóżka, o tyle dobrze jest teraz iść przed siebie. Chciwie wystawiam twarz na wiatr, bo lubię wiatr.  Woda w morzu jest ciepła, a białe, spienione fale liżą mi stopy. Odwracam się i widzę ścieżkę jaką wydeptałem na piasku. Ślady moich stóp nikną, kiedy kolejna, chciwa fala zmywa je i czuję się tak, jakby mnie nigdy nie było. I to też jest dobre. 

   Przepuszczam przez głowę myśli, które nie zatrzymują się na długo. Szarpane wiatrem odlatują i to jest też dobre, bo sprawia, że czuję się wyzbyty z powagi, gniewu, żalu. Jest tylko wiatr i wędrówka.

   Patrzę na piasek, by spełnić swoje dziecięce marzenie i znaleźć "złoty kamień".  Bursztyn, który będzie mi przypominał morze. Także inna nazwa, słowiańska "jantar", budzi we mnie stary czas, pamięć genetyczną. Idę zatem pośród fal i szukam miękkiej iskry, która zagrzebana jest w piasku i wodorostach, leży cierpliwie pośród kamieni.

   Kiedy nadchodzi czas odpoczynku siadam na piasku i wyciągam swoje znalezisko. Patrzę pod światło, sycę oczy barwą, różnorodnością, zaklętym marzeniem. Magiczny "złoty kamień" spoczywa na mojej za dużej dłoni. Nie powinien tu być.

   Położyłbym go na Twoich plecach, albo na piersi. Przesunąłbym nim, po twojej nagiej skórze, by rzucił ciepły refleks na nią. Nie bój się, jest ciepły, inny od zimnych kamieni. Tu, wśród krzyku mew i szumu fal takie marzenie przestaje być głębokim sekretem. Na samotnej plaży nie muszę niczego ukrywać. Nie muszę spuszczać wzroku, uciekać, kryć się za milczeniem, albo za słowotokiem. Masz skórę, do której pasuje bursztyn, włosy, które przyjmą jego ciepłą barwę, usta które uśmiechną się lekko...Oddalona o jeden sen, oddalona o szum wiatru. Oddalona o szept, o błysk jantaru w piasku nie wiesz, nie wiesz...