Rozwiane niebo.

- Powiedz mi, dlaczego?
- Nie wiem... przezornie zawieszam głos, robię pauzę.
- Jak to nie wiesz, była nieustępliwa, - przecież  to chyba proste pytanie?

Tak, wszystkie pytania są proste, tylko jest ich za dużo. Roją się potem same z siebie  nie zostawiając człowiekowi nawet chwili na oddech. Zaciąłem się w swoim milczeniu i nie zważając na ciszę udawałem, że zamykam oczy i wystawiam twarz na wiatr. W istocie wiało. Słońce zniżało się już, a błękit walczył z chmurami, które przypominały rozwiane włosy podniebnej syreny. Uwielbiam takie niebo. Uwielbiam takie dni, kiedy mam złoto w oczach, a leniwe popołudnia sączą się jak białe, złote wino z kroplą miodu. 

   Poczułem, że przysuwa się do mnie, ale bałem się otworzyć oczy, żeby jej nie spłoszyć. Bałem się nawet oddychać. Krople złotego popołudnia spadały miękko na zmierzwione trawy. Świerszcze grały, a trawy kołysały się z lekkim szumem. Westchnęła i położyła głowę na moich kolanach ruchem tak naturalnym, jakby nic na świecie nie było bardziej naturalnego. Włosy rozsypały się kaskadą. Nie chciałem wierzyć w to, co się dzieje, dlatego nawet się nie uśmiechnąłem, nie wykonałem żadnego gestu. Słowa były teraz niepotrzebne, albo tak bardzo potrzebne, że nie mogły wydostać się na wolność. Leżała tak przez chwilę mając świadomość cudu, który dokonał się na moich oczach. Oczy miała zamknięte, a na ustach błąkał się nikły uśmiech. Powoli otworzyła oczy i zamiast na mnie, patrzyła w niebo, które nad nami odgrywało swój teatr cieni. Patrzyliśmy w niebo urzeczeni i widziałem kątem oka, jak leżąca napełnia się srebrem i błękitem, chmurnością rozwianą i złotym powietrzem. 

- Wiesz, powiedziała, nie musisz odpowiadać. Chyba rozumiem.

Patrzyłem na jej usta, które wydawały się ciepłe i miękkie, patrzyłem na jej rzęsy, które rzucały cień...

Teraz i ja się uśmiechnąłem, a ona zauważyła mój uśmiech. Przez chwilę trwaliśmy jeszcze w tym oddaleniu od świata, a mnie się zdawało, że płynę z nią po tych wszystkich oceanach podniebnych.

- Zaskoczony?-  zapytała mrużąc oczy po tej wędrówce.
- Tak, zaskoczony, odpowiedziałem.
Trzeba było wracać, a w drodze wiatr rozwiewał jej włosy i mnie się zdawało, że znów płyniemy przez otchłań nieba mijając miasta nieskończenie chmurne chwytając nitki babiego lata...