Żółty liść.

  

   Na uszach miałem swoją muzykę. Musiałem stłumić hałas miasta, przebić się przez huk samochodów, tłum falujący w rytmie powrotów z pracy. Szedłem szybko, a moje buty stukały o beton chodnika. Krok za krokiem, niecierpliwa sekunda za sekundą, oddech za oddechem zbliżałem się do tego miejsca. Mgła poranna nie zniknęła i teraz jej fale unosiły się w powietrzu, jak w starym, gotyckim kościele. Niebo krzyczało coś błękitem, ale wiedziałem, że tak jak i promienie słońca jest czymś złudnym. Nawet koty nie wylegiwały się na parapetach wiedząc, jak złudny jest promień dzisiejszego dnia. Złoto stało w oczach, malowało tygrysie cętki na ubraniach przechodniów. Świat stanął.

   Świat zamarł na tę chwilę, kiedy w złocie i szepcie spadających liści,  zanurzony robiłem zdjęcia. Trzymałem tę chwilę, jak kieliszek białego, słodkiego wina. Cieszyłem się zapachem, smakiem i kolorem. Cierpkością dnia, ukrytą konstelacją gwiazd, lśnieniem powietrza. Świat mijał obojętnie w puszczonym odwiecznie ruchu, a ja trwałem w tej chwili, jak owad zastygły w bursztynie, złotym lśnieniu popołudniowej godziny. Siadłem w końcu na parkowej ławce. Błysnąłem zapalniczką i siedziałem, a świat mijał mnie obojętnie. Było przyjemnie poczuć, jak główny nurt życia biegnie obok, przelewa się niecierpliwie przez brzegi, wchłania wszystko dookoła. Psy, dzieci z tornistrami na plecach, starszą panią z nieodzowną siatką. Moja ławka stała się na te kilka chwil wyspą poza czasem. I dobrze było mi w tym lśnieniu jesieni, w tym spadającym złotym świecie, w tym spokoju dalekim od wszystkiego.

Znów błysnąłem zapalniczką i wzrok mój powędrował w głąb alei przesyconej cieniem i blaskiem. Kolumny światła przedzierały się przez złoto i czerwień liści, falowały wraz z czasem, który niepojętnym sposobem zaczął znów obowiązywać. Dobrze mi było na tej parkowej ławce, jednak zawodny wzrok co chwilę wypatrywał Cię wśród cieni i narastającej mgły późnego już popołudnia. Co chwilę błądziłem wzrokiem, a rytm krwi to przyspieszał, to zwalniał. Liście spadały mącąc układ powietrza, a ja zacząłem bezwiednie czekać na Ciebie, aż wyłonisz się nieoczekiwanie z czerwieni i złota. Przejdziesz aleją i siądziesz na ławce. Siedzielibyśmy tak poza czasem w szepcie jesieni, siedzielibyśmy tak, a myśli nasze byłyby mądre i ciche. Dobrze Ci w tych kolorach zakrzepłego czasu Pani - myślałem, a ławka gdzie siedziałaś w moich marzeniach, wydała się nagle przeraźliwie pusta. Tylko liść zwarzony zimnym powietrzem zdążył spaść z drzewa. Niemy znak, wróżba? - pomyślałem. Wstałem więc prostując się niespiesznie i odszedłem gasnącą aleją. A w oczach miałem niewystygłe złoto...