Popiół i krew.

   Kiedy szał bitewny opada, zostają tylko pokonani. Krew sączy się powoli, leniwie. Najpierw jest intensywna, o barwie czarnej prawie, potem różowieje, by w końcu leniwą strużką przestać ciec. Wszystko stygnie, obraca się w popiół. W ciszy. Najważniejsze dokonuje się w ciszy. Chrzęszczą ostatnie misterne rusztowania pod nogami, by zmieszać się z czarnoziemem sytym krwi, popiołu i chwały poległych. Gotowy jest teraz po drzemce wydać owoc, którym się będą zachwycać. Brać do ręki, mamić oczy kolorem, gładkością powłoki  i powstanie sto i jedna teoria na temat wędrówki genów i pean na cześć właściwego doboru temperatury i wody. Wszystko to bzdura, wszystko to chęć niepamiętania, że na gruzach miast, powstają nowe miasta zasilane podziemną rzeką poległych. Tam gdzie zielenią się kurhany, były kiedyś metropolie nie tak sławne, ale i w nich kochano, śmiano się, cudzołożono i zabijano. Przeminęły łąką u szczytu jesieni, kiedy przedzierając się przez kruche już budowle na kształt ukwiałów i koralowców nie wierzę, że zieloność tętniąca życiem zamieniła się w popiół. Jednak to prawda, która niezdarnie odkrywam co roku. Tak jak co roku odkrywam żal za zielonym przestworem, który był metropolią dla owadów, miastem wysokich, zielonych budynków. Nie od dzisiaj umiem połączyć analogię przyrody i człowieka, nie od dzisiaj widzę cykliczność  śmierci i odradzania się. A jednak jest we mnie ten smutek, który przepływa chmurą o zachodzie słońca.  A jednak jest we mnie ten czas popiołu i krwi, który trzeba przebyć, by stanąć na ubitej ziemi w chaosie zwycięzcy. Bo trzeba być zwycięzcą - za cenę krwi, za cenę popiołu, za cenę milczenia.