Uwiedzenie.

   I stało się. Znowu mnie uwiodłaś.  Obiecałem sobie, że tym razem nie dam się, że będę ostrożny, że nie będę zwracał uwagi, że zachowam wstrzemięźliwość. Nie udało się. I czułbym być może teraz wyrzuty sumienia, czułbym dziwną lekkość w sercu, zrzucając winę na los, na przeznaczenie. Jak głupiec wybiegam z domu, bezustannie szukając Cię. A ty po prostu użyłaś swojej starej sztuczki,  okręciłaś mnie włosami, otumaniłaś mgiełką, spojrzałaś zbyt długo w oczy. Uśmiechnęłaś się nieznacznie. I teraz stoję tu, jak ostatni głupiec, stygnąc w oparze absurdu, odnajdując w sobie resztki wolnych myśli, resztki słów. Bo między nami jest milczenie. Od zawsze. Mogę tylko stać stygnąc i czekać. Bo jesteś kapryśna. Przychodzisz kiedy chcesz, a ja marznę, byś nie bała się dotknąć mojego gorącego czoła, moich szepczących warg, moich ciepłych dłoni. Dlatego ściągam rękawiczki zapobiegliwie i stygnę w wyczekiwaniu. Siadam na śniegu. Nie czuję już palców. A to przecież preludium. Tak zaczyna się wielka magia. Tak zaczyna się spotkanie z Tobą. Nieposłusznym ciałem wstrząsają dreszcze, ale ja wiem, że to tylko słaba oznaka protestu. Czuję przecież, że zaraz będziesz, słyszę Twoje kroki, Twój szept mnie otacza w każdym źdźble, w każdym drgnięciu śniegu, przesypywaniu się lodowych gwiazdek. Zamykam oczy, byś szybciej przyszła, wsłuchuję się w siebie, w stygnącą krew, w zamarzanie wody.  Nie czuję już nic, a wspomnienie zimna mija, tylko poruszyć się jest trudno. Najdrobniejszy ruch ręką kosztuje tak dużo, a przecież muszę Cię dotknąć. Pocałować. Udowodnić, że Twoje starania nie były na marne...
Z oddali słyszę cichnące uderzenia serca, coraz słabsze. To Cię jednak płoszy, bo widzę znów Twoje oczy nad sobą, czuję Twoich włosów dotyk na twarzy. Tylko mgnienie, jak pęknięty lód. A potem pustka, biel dookoła. Łamię więc palce, bezradnie prostuję nogi, by biec za Tobą w ciemniejące niebo, w daleką północ...
I wtedy się budzę. Ze strachu, ze ścierpniętą ręką, z poczuciem, że brakło Gerdy. Że zauroczenie ma swoje granice - szyby, za którą czeszesz swe włosy... Zimo...

       I w klimatach postu:

      Fiona Joy Hawkins - Crystalized Love