Niezapisane...

   - Pytasz skąd to? Nie wiem dokładnie. Jakoś tak zaczyna się od jednego słowa, albo obrazu, albo od okrucha chleba leżącego na stole. Czasem od papierosa przy kawie, kiedy myśli są leniwe. Albo od pustki domowej przełamanej przez tykające zegary. Nie wiem kiedy, jak, i dlaczego.  I wiesz, możesz patrzyć na mnie z powątpiewaniem, ale jeśli chcesz, to pokażę Ci jak to jest. Na początku musi być coś. Jeden stały element. Nie możesz pozwolić sobie na odstępstwa, na zlekceważenie jakiegoś szczegółu.

- Popatrz, to całkiem proste. Stoję na mchu, na zielonym i przesyconym wilgocią mchu, na zielonym dywanie, który w miejscu zacienionym znalazł dla siebie miejsce. Musisz czuć pod stopą mech, nasyconą zieleń, łapczywie wysuwające się niewidoczne łodyżki, które wysysają powoli całą wilgoć z roztopionego śniegu. Musisz teraz otoczyć to miejsce trawą. Ale nie zieloną, zszarzałą, zleżałą przez śnieg. Badyle chwastów, które wyciągają uschnięte ręce w niebo, jak w niemej groźbie. Dobrze, ale to jeszcze nie koniec. Teraz musisz określić horyzont, porę dnia, stopień światła, który liże Ci skórę twarzy, wiatr czeszący włosy.

- A zapach? Zapomniałaś o zapachu, to bardzo ważne. Tak ważne jak niebo, które albo pęcznieje chmurami, albo zagniewaną szarość, albo błękit ostry jak skalpel chirurga. Czasami to nie pomaga, bo niebo nie jest jednorodne. Nie bój się, nie zgubisz się wśród błękitnych ścieżek, trzymam Cię za dłoń - czujesz? I teraz, kiedy już prawie ten świat żyje, musisz pamiętać o ruchu, o jednoczesnym trwaniu wszystkiego w ruchu. O krążących sokach, o wietrze ruszającym liść zeszłoroczny, gałąź potrąconą przez spłoszonego ptaka, ruch trawy, zmienność światła....Wiem, wiem, że Cię to przytłacza. Nie przywykłaś jeszcze. Może nigdy nie przywykniesz.
- I wiesz co? Nie musisz wcale tego umieć, po to jestem, żeby nadać temu wszystkiemu barwę i dźwięk. Sprawić, że kropla potu będzie pachniała potem i lekkimi perfumami, że skóra będzie ciepła, a pościel wymięta. To moje zadanie, żebyś weszła na chwilę w ten świat, który powołałem do życia. . Możemy tu rozmawiać, choć rozmowa nie jest konieczna. Można też milczeć. Można myśleć, biec przez tę suchą trawę, przez śnieg, kurz letniej drogi. Jednego nie można i ta wiedza powinna w Ciebie zapaść jak kamień w starą, omszałą studnię. Nie można nazwać tego jednego po imieniu, bo cała konstrukcja rozbije się, jak weneckie szkło. To musi zostać niezapisane. Musi zostać w ruchu warg, w półuśmiechu, w wietrze we włosach...