Odwilż.

   Zanurzam się znów w szarość. Zanurzam się w dzień, który rozpoczął się od zimnej mgły nasączającej wszystko wilgocią. Kałuże na przemian z wyspami lodu tworzą mapę, która zmienia się co chwila, jakby szalony kartograf co rusz nanosił poprawki okrawając te wyspy z lodu i zestalonego śniegu. Nadeszła szarość, którą jeszcze gdzieniegdzie przecina pas lodu, śniegu, ale bez przekonania. W oczach noszę szarość. W oczach noszę nieśmiały błękit, który nie ma odwagi walczyć. Zwycięża szarość. Dyplomatyczna, niezmienna, cicha i stojąca z boku. Zupełnie inna od rozpasanej czerni, zupełnie inna od świętoszkowatej  i zimnej bieli. Zupełnie inna od ostrza błękitu. Szarość stoi pośrodku, jakby swoje niezdecydowanie uczyniła nie wadą, a zaletą. Taki podobno mają kolor moje oczy, kiedy się gniewam. Taki jest świt, kiedy czeka na pierwsze promienie słońca. I takich barw nabiera, kiedy przemija. Przemykasz w szarości dnia to gubiąc się, to znów odnajdując, śledząc każdy mój krok, każdy ruch, każdy gest nazbyt gwałtowny. Czuję, że zanurzyłaś się zupełnie jak ja w szarość, w mgłę zimną i mokrą, w krople jaśniejące na końcach gałęzi. Do twarzy ci w tym. Bo choć pilnujesz się, żebym Cię nie zobaczył, to czuje prąd powietrza, kiedy przemykasz między gałązkami. Widzę drgnięcie kropel, jakbyś przed chwilą tędy szła. Uśmiecham się więc w przestrzeń, uśmiecham się więc robiąc zdjęcia, bo wiem, że jesteś. W szarość wtopiona, w kolor pomiędzy. Zawsze w centrum, zawsze w niezdecydowaniu...