Pod załamaną dłonią...

   Szybki prysznic i decyzja. Kolor koszuli ustalony jeszcze wczoraj. Krawat pod kolor oczu, choć może się zmienić w świetle. Wiadomo - szary to złość, niebieski to seks. A może odwrotnie. Nie wiem, zdecyduję później. Nie wiem czy w prawo, czy w lewo. Może prosto. O tej godzinie najlepiej w tył, choć nie zwykłem wracać. Jeszcze tylko przykleić uśmiech na nieposłuszne usta. Jeszcze tylko wyliczanka prostych czynności raz, dwa, trzy - tempo, bez zmęczenia, bez narzekania. Bez zbędnych słów. Bez zbędnego oddechu. Bez jedzenia i przymykania oczu. Który to papieros, które to przekleństwo odczytane z ruchu warg? Z ruchu rąk - ptasie niezdecydowanie, uniesienie do śpiewu. Nie tu, nie tu...
I potem rachunek sumienia. Moja wina, moja bardzo wielka wina... za słowa, za gesty, za spojrzenie ponad przeciętność. Za zaniechanie. Za niezdecydowanie.
   Dzień dogorywa na chodnikach, zdycha spokojnie nad głowami idących. I wreszcie przystań. I znów pytania w prawo, czy w lewo. A może prosto, przed siebie dalej, byle dalej. Wzwyż, do lotu prostując połamane skrzydła. Wiatr chłodzi twarz, zamknięte wreszcie powieki. Nic się nie zmienia, te same chwasty i pola i drzewa. Samolot skierowany na zachód. Przez siódmą chmurę, przez grząski horyzont, prosto do miejsc, prosto do miast z atlasu geograficznego. I wreszcie łóżko i fotel i stół. I wreszcie słowa przelane na papier. I znów myśli jak ostrze w ranie i znów głos, co zamiera w krtani...
Gdzie twoje miejsce? W której sekundzie ocalonej przed  światem?