Czas pożyczony.

  

   Kiedy otwierają bramy, świt zaczyna wędrówkę po najwyższych dachach miasta.  Pościel wydaje się chłodna, kiedy przeciągam ręką w poszukiwaniu słuchawek. Nakładam je na uszy i daję sobie chwilę na zamknięcie oczu i muzykę, która obudzi do końca.  Lepiej niż kawa. Lepiej niż morze kawy. Ściągam je po chwili. W uszach brzmią jeszcze ostatnie dźwięki, a ja zanurzam się w pozorną ciszę. Za oknem budzą się ptaki i nawołują śpiewem. Wiem wtedy, że czas wstać. Podłoga jest chłodna, a klepka pod moją stopą znajomo skrzypi. To jest mój świat zamknięty w pokoju. Te ściany nasączyłem swoimi myślami, te ściany obdarzyłem snami, koszmarami i fantazjami. Swoim krzykiem w otwartej głowie i nocnym ślęczeniem. Czasem nawet łzą utoczoną w strachu, by nikt nie zobaczył.
Podchodzę do okna. Dłonią wyczuwam firankę, jej czyste sploty mechanicznego świata. Widzę okna poddasza i ciebie, która zwykłaś się o tej porze budzić. Potrząsasz nieposłusznymi włosami i wstajesz. Tak daleko, tak blisko...za blisko, za daleko. Widzę twoje piersi kołyszące się ruchem przypadkowym, widzę łagodne linie ramion i dolinę brzucha. Przestaję oddychać. Przestaję żyć. Na ten moment, na resztę dnia. Będziesz mi odtąd towarzyszyła w każdej chwili skażonej nieuwagą, w każdym mimowolnym przymknięciu powiek.
   Kiedy świat napełnia się czerwienią zachodzącego słońca, świat jeszcze drga w ruchu nieustannym. Łuna zapowiada pogodny wieczór. Noc z gwiazdozbiorem w tle. Wędrówkę po niebie szukając znaku. Zapalasz okno. Czemu nie świecę, która otoczyłaby cię łagodnością. Dalej nie patrzę. Nie mam odwagi. Nie mam siły. Na sen, w czasie pożyczonym...

PS. Zawsze chciałem napisać taki tekst.