Wędrowny ptak.

   To było, jak wyrwanie się z matni. Sen odpłynął z prędkością światła. Leżałem z otwartymi  oczami wiedząc, że nic już ze snu nie będzie. Odrzuciłem kołdrę, która pachniała nieuchwytnym zapachem hotelowej czystości i leżałem. Bałem się zamknąć oczy, bałem się leżeć w łóżku, które nagle wydało się za małe dla mnie. Hotelowy pokój przyjął mnie bezosobowo, przyzwyczajony do takich gości. Przelotnych ptaków, które tylko na kilka chwil przysiądą, by potem lecieć w swoją stronę. Zawsze zastanawiałem się, ile z poprzednich gości zostało w pokoju. Z ich oddechów, problemów, słów, którymi nasycili ściany. Lustra, które odbijały ich twarze, łóżka, które niosły ich przez noc. Wstałem pragnąc zrzucić z siebie tę marę nocną, która przyniósł sen. Wciągnąłem koszulkę, ubrałem spodnie, buty i wyszedłem. Szedłem przez puste hotelowe korytarze, szedłem po dywanie, który tłumił kroki. Sen za każdymi drzwiami o tej porze płynął drogą mleczną. Sen na powiekach i w oddechach. Wyszedłem przed hotel. Była noc, a latarnie się paliły. Szedłem sam, przez stukot butów, szedłem przez nieuchwytny hałas, który daje się słyszeć w każdym mieście. Wieże miasta były oświetlone, rynek był oświetlony, wszystko tonęło w pomarańczowym świetle neonów. Ludzie płynęli poprzez noc grupkami. Miasto żyło. Zapaliłem papierosa. Dobrze było znaleźć się tutaj, na tej ławce, poza czasem i własnym miejscem. Dobrze było patrzeć.
- I co, podoba Ci się Wrocław?
Drgnąłem. Nagle czas przestał mnie omijać, nagle wszystkie myśli znów zajaśniały we mnie iskrzącym się strumieniem. Nagle wszystko się zawaliło i pękło, by już nie wrócić. Przez chwilę żałowałem. Przez chwilę. Nic nie odpowiedziałem, tylko uśmiechnąłem się delikatnie. Takiej nocy nie można popsuć. Gestem, słowem, spojrzeniem. Znów mnie znalazła nawet w tym obcym mieście, nawet w tej chwili, na tej zaklętej w milczenie ławce. Jednak na nią popatrzyłem. Zasłuchana jak i ja w szum miasta patrzyła na fontannę. Woda kipiała pragnąc uciec, przelewała się w nadziei na wolność. Też się uśmiechnęła czując na sobie mój wzrok. Siedziałem więc dalej mnąc w palcach wygasłego papierosa i czekając na jakiś znak. Nie wiedziałem jaki. Jakiś. Potem wstałem rozprostowując zastygłe w oczekiwaniu kości i myśli. Nic się nie stało, a ja szedłem przez miasto w stronę gałęzi dla przelotnego, wędrownego ptaka.