Zapach.

   Zawładnął mną kiedyś zapach anemonów. Stałem w wąskiej uliczce dotykając dłonią białej, kamiennej ściany. Stare miasteczko przyjęło mnie życzliwie, tak jak przyjmuje się gościa, którego przeznaczeniem było splątać swą drogę w tym miejscu. Specjalnie na moją cześć stara Niemka, o twarzy zasuszonej podlewała anemony. W późnym popołudniu, które niepostrzeżenie przechodziło w wieczór, zapachniało. Zapach pełzł zrazu niepostrzeżenie, czołgał się uparcie, by na promieniach zachodzącego słońca zmieszać się z kroplami wody. Ten zapach wracał do mnie często, by nieodmiennie wywołać obraz miasteczka i starej Niemki. Tak samo z zapachem maciejki o zmierzchu, arbuza w letni poranek, mięty, którą zrywałem idąc nocą przez pole. Są jeszcze inne zapachy. Słodki zapach lipy, zapach siana, gruszek toczonych jakby ze złotego kruszcu, zapach śliwek nabrzmiałych sokiem, zapach mrozu, kiedy wszystko zeszkli się w kamień.
Leżę na łące. Zamykam oczy. Czuję zapach nagrzanej ziemi, niekoszonej trawy. Zapach mocny, od którego w głowie się kręci. I są jeszcze zapachy, które istnieją na poziomie genetycznym. Poruszają to, co głęboko zakodowane. Dzika szałwia oszołamia. Niesie się jej zapach przez fale powietrza. Oszołamia, jak mocny i długi łyk wódki. Ziemia tętni swoim rytmem, a szałwia pachnie.  Jak kobiece włosy, jak skóra rozgrzana potem. Jak pierwotny afrodyzjak łąki. Otwieram oczy. Słońce z miną radosnego sadysty razi mnie swoim promieniem w oczy. Boli. Jak zawsze. Zza łez nie widzę jeszcze pracowitych pszczół, nie widzę bąków chciwie przeszukujących kwiaty. Nie widzę też motyli krążących w zapachu łąki. Wszystko się rozmazało, więc zza mgły jasności dalej czuję zapach ziemi, niekoszonej trawy i szałwii. Inny od zapachu anemonów. Zupełnie inny, mój...