W zawieszeniu.

 

   Wszystko jest płaskie, jak wycięta z papieru zabawka. Wszystko się tłoczy, wchodzą na siebie domy, jak upiorne widma zasłaniając widok. Brak perspektywy. Brak koloru. Tak będzie jeszcze jakiś czas. Zanim przywyknę, zanim znów wrosnę w tę ziemię i te słowa. Zanim zapomnę jak to jest wystawiać twarz na wiatr od morza. Jak to jest iść w stronę wschodu, który dopiero się rodzi pośród atramentu świtu. Mojego snu nie strzeże już szept od morza, a z okna nie widzę łodzi rybackich. A przecież jeszcze kilka godzin temu stawiałem stopy na piasku, patrzyłem w daleki horyzont, obserwowałem ludzi, którzy niestrudzenie wędrowali zabijając czas. Nie, nie brakuje mi ścisku i gwaru plaży, nie brakuje mi niemiłosiernej gwiazdy słońca, która przypieka do żywego. Nie brakuje mi wyrysowanych serc na piasku, które znikają po przypływie i nie brakuje mi krzywych zamków, które wybudowane pracowitą ręką, wtapiają się na powrót w miałki piach plaży. Bo sam nie stawiałem zamków, nie rysowałem serc i nie puszczałem lampionów. Po prostu byłem. A teraz tkwię pomiędzy. Tego, co było i tego, co będzie. Zatrzymałem się, jak wykręcone serce zegara i czekam, aż ktoś przekręci klucz i nada ruch odmierzany taktem upływających dni. Do następnego razu. Może wtedy odważę się puścić jaśniejący w ciemnościach chiński lampion i patykiem narysuję serce, które zniknie liźnięte powracającą falą...