Starsza pani zamyka furtkę.

      Starsza pani zamyka furtkę. Skrzypią zawiasy, które zrudziały od deszczu, a klamka po dawnemu opada. Zimny ślad metalu na dłoni będzie parzył odtąd przez wieki jak wyrzut sumienia i znak niewoli. I co z tego, że oddalała się coraz bardziej. I co z tego, że niknęła zapadając się w swój świat. Teraz spłoszonym wzrokiem żegna i płot i stareńkie drzewa, które pamiętają jej ręce, którymi głaskała korę. Bo nie ma dobrej godziny, by wybrać się w podróż, bo nie ma dobrej minuty, by zrzucić brzemię przywiązania. Bo nie ma takiego przywiązania, które mogłoby zatrzymać ją teraz. Ścieżką, która wije się pośród trawy idzie posłuszna. Powolnym krokiem starszej pani, która przed chwilą jeszcze pytała zmętniałego ze starości lustra o swoją urodę. Zwiędłą. Ale przecież gdzieś tam mieszkającą w starym ciele, układającą się do snu na dnie zmętniałych, błękitnych oczu. Przed chwilą jeszcze dotykała, jakby w popłochu, starych flakonów pachnących olejkiem różanym i puderniczki, która pachniała zwietrzałym pudrem - dawną świetnością francuskich perfumiarzy.
   Starsza pani zamknęła furtkę. Klucz będzie niepotrzebny, choć martwi się o pusty nagle pokój, o łózko, które przyjmowało jej sny. Wie, że czas w tym pokoju zakrzepł, stężał, jak owad w bursztynie zakonserwowany w pamięci innych. Kroki są zrazu niepewne. Wahanie obecne jest w każdym dotknięciu ziemi. Pachnie mgłą, deszczem i rzeką. pachnie starym lasem. Pachnie popołudniem, które zrodzi wkrótce wieczór i noc. To trudna pora, by pod burym niebem iść. Choć idzie się jej coraz lżej. Dom niknie powoli w swojej godzinie. Idzie się jej coraz lepiej, śpiewniej. Bagaż niknie. Nikną zmarszczki i drżenie rąk. Niknie sweterek w barwie miodu. Na ścieżce stoi młoda kobieta ubrana w sukienkę ze starej fotografii i przesłania ręką oczy. Dom rozpływa się we mgle, więc beztrosko, jak młoda klaczka podrzuca nieposłuszne włosy i biegnie. A towarzyszy jej uśmiech.

PS. Dziękuję babciu...