Najdalszy brzeg milczenia...

   Paczka była ciężka, a może tak mi się tylko zdawało, kiedy wyciągałem ją ze strychu. Nawet nie wiem, czemu to zrobiłem. Ot, naszła mnie chęć na przytarganie kartonu, w którym leżały stare, błękitne zeszyty. Wziąłem ten oznaczony cyfrą "jeden". Rozpoznałem pismo i przypomniałem sobie chwilę, kiedy pracowicie tę jedynkę malowałem. Uśmiechałem się otwierając pierwszą stronę, uśmiechałem się do tamtego czasu. Uśmiechałem się do swojej nieporadności i do swojej egzaltacji. Obserwowałem, jak niecierpliwa ręka skreślała słowa, jak sznureczki liter układają się w różańce modlitw. O prawdę w słowach, o budowanie nastroju, o wyrażenie miłości, o próbę budowania świata. O próbę jego zrozumienia. I wiesz, nie trzeba fotografii, żeby świat przedstawić. Ten stary zeszyt zrobił to lepiej, niż reporter. Zrobił to lepiej, niż fotografie wszystkich wojen. Znów zobaczyłem światło, które w starym kościele przesączało się przez witraże, to samo światło, które płynnym cieniem i trzepotem liści wywołało mój zachwyt pod starą czereśnią sadzoną ręką pradziadka, którego nie znałem. Zobaczyłem pragnienie nocy i księżyca, który złotym sierpem będzie muskał firanki przy łóżku i wlewał się strugą do wnętrza pokoju. Zobaczyłem świecę płonącą, która roni stearynowe łzy w pokoju, w którym zamieszkała muzyka. Poczułem nieuchwytny zapach perfum dziewczyny, na której mi zależało, cień jej rzęs i kaskadę włosów, którą zaczarowała mi świat. Znów stanąłem na najdalszym brzegu, który jest najdalej wysuniętym skrawkiem lądu. Z takiego brzegu nie krzyczy się w dal, nie nawołuje, tylko czuje wiatr we włosach, rozkłada szeroko ręce i żegluje wraz ze swoim marzeniem. I milczy się. Bo marzeń nie wypowiada się głośno. Oto, czym jest najdalszy brzeg milczenia. Zapomnianą paczką na strychu, zasuszonym liściem na pamiątkę, niedbale nakreślonym w pośpiechu słowem-kluczem. Zawahałem się, po czym sięgnąłem ręką ciężką i pełną wspomnień, jak nie z tego świata, po flamaster. Klęknąłem, by w hołdzie i ku przestrodze napisać wielkimi literami: "Nie wyrzucać". Po chwili dopisałem wykrzyknik.