Duch..

    Jestem krukiem, który kołuje. Zatacza kręgi. Czarcie, niebezpieczne, złe. A Ty też nie lepsza; pojawiasz się w najmniej oczekiwanym momencie. A potem znikasz w oparze snów, jakby mało było życia. Nie od dzisiaj sypię zaklęcia w noc, sznureczki niezrozumiałych słów przed snem zamiast modlitwy. Herbata nie pomaga, jak już, to łyk czegoś mocniejszego i chciwe zaciągnięcie się papierosem. Budzę się otumaniony o godzinie, która nie należy już do nocy, a nie należy jeszcze do dnia. Coś pomiędzy niezdecydowaniem, a wahaniem. Coś pomiędzy pamięcią, a majakiem. Świat zatrzymuje się, mimo że zegary chciwie chłepczą minuty z rzeki Heraklita. Nie, nie boję się. Pamiętasz, jestem krukiem. W oknie szyba zatrzymuje mój oddech. Mgielnie, zupełnie jakbyś niespiesznie szła przez zatopiony świat. Nie pozostaje mi nic innego, tylko wyjść Ci na spotkanie. Podziwiać, przekląć, wysłać do wszystkich diabłów. Splunąć potem za sobą na odegnanie uroku. Bo urocza jesteś, wiesz?...