Niebieski kamień.

     Szedłem przed siebie zapatrzony w błękit. W ten sen, który kiedyś trzeba będzie przerwać. Ale jeszcze nie teraz - mówiłem, - jeszcze nie teraz... Krok za krokiem opadały ze mnie twarze i żadne porównanie nie przychodziło mi do głowy. Czułem, jak łuszczy się ukrywany gniew, opada wymuszony uśmiech. To było dobre, to było bardzo dobre. I pewnie takie było, skoro moje płuca wypełniało powietrze przesycone zapachem słonej wody, a w uszach brzmiał szum. Dobrze jest żyć, myślałem, i ta myśl mnie zaskoczyła, jakbym pierwszy raz w życiu tak czuł. A przecież już tak było. Tylko zapomniałem. Zapomniałem. I w tym swoim zapominaniu szedłem, jak we śnie. Czyim? Swoim? A może Twoim, bo wiem, że śpisz, kiedy ja wędruję. A może wędruję w Twoim śnie, bo nic nie czuję, tylko jasne światło na twarzy, widzę tylko wysoki błękit nieba, jak sopran uderzający w dobrze skomponowanej piosence. Słyszę szum, który otacza. Czuję wiatr. Siadam na piasku. Obojętnie gdzie, bo nie ma wścibskich ludzi, którzy muszą patrzyć, muszą odwracać głowy, jakby w strachu, że ominie ich choć jeden obraz, który przecież nie jest dla nich istotny. Muszą napełnić przestrzeń swoimi głosami i każdą myślą, która im przyjdzie do głowy. Muszą być blisko innych ludzi, żeby poczuć się... no właśnie - kim? Więc siadam tam, gdzie mi wygodnie. Już nie patrzę w słońce, patrzę na horyzont, gdzie czasem mignie biały żagiel, gdzie zakrzywia się przestrzeń, gdzie morze łączy się z niebem. I wtedy znajduję kamień. Błękitny kamień, jak znak porozumienia miedzy tą chwila, a mną. A może amulet, który ma przypominać, chronić od wszelkiego, napełniać myśli? Nie wiem. Wiem czym był jakiś czas temu. Był butelką. A może nie był? Kawałek szkła wyszlifowany przez cierpliwe fale leży w mojej dłoni. Schnie szybko. Ma barwę nieba o tej właśnie godzinie. Zostanie ze mną. Żebym nie zapomniał. Pora wracać.