Błękit nieskończony...

*   *   *

Dziękuję, że odebrałeś mi skrzydła

bym nie musiał patrzeć w dół

z wiecznym nienasyceniem

Dziękuję, że nie zostałem ptakiem

 koszącym wiatr na polach błękitu

ani wędrowcem miast

 nieskończenie chmurnych.

Bo umarłbym z zachwytu

Dziękuję, że zostałem człowiekiem

patrzącym w niebo jak w ostatnią przystań

z tęsknotą w wiecznie głodnych oczach

i dłoniach z popiołu.