Morza brzeg..

          Kiedy idę ulicą, to otacza mnie morze ludzi. Stąpam po brzegu chodnika omijając ludzkie fale próbujące mnie złapać. Nie jestem jednym z tłumu, nie zaleje mnie morze ludzi. A jednak patrzę na nie z nadzieją, że migniesz mi nieopatrznie i zaleje mnie zielony ocean szeptu. Trudno pisać o swojej samotności, bo ani ona z wyboru ani z przemyślenia. Tu nie ma co rozumieć idąc brzegiem morza i czując w płucach wiatr pachnący wodorostami i solą. Gdzieś tam śpisz zakopana w swoim śnie, a ja idę plażą czekając na wschód. Wystawiam twarz na wiatr. I to jest dobre. Ale czuję całym sobą pustkę i oczekiwanie. Na głos przy uchu, na ciepłe słowo, na przypadkowy i celowy dotyk. Oczy mam szare od błękitu i od chmur. Oczy mam szare od wędrówki, z niepokoju, z niewypowiedzenia. Z oczekiwania.
         Kiedy stanąłem wśród tłumu, to analogia plaży mignęła mi w tyle głowy. Tłum szalał w kolejkach po śliwki i pomidory. Pachniało porem, cebulą i pleśnią od ziemniaków. Krwią i mięsem. A rozradowany tłum wydzierał sobie z rąk te dobra oszukując na wadze, przepychając się w kolejkach. Przelewał się przez chodniki, zalewał każdy skrawek. Nie przywykłem - starałem się sobie wytłumaczyć, ale nic nie pomagało. Wszedłem w ludzkie fale myśląc, że mnie zadławią, że utonę, zszarzeję, zblaknę pośród nich. Uciekłem. W nocne krążenie po mieście, kiedy ulice lśnią jak fale morza od deszczu i neonów, w spokój nocy i warkot silnika. Uciekłem w miejsce, które kłania się niebu złotymi polami teraz już pustymi. Łąkami i lasem na horyzoncie. Zawiał wiatr i zdziczałe łąki zafalowały w odpowiedzi, a ja chciałem trzymać Cię za rękę i znów mieć szare oczy, w których mieszka ciepło i uśmiech. Prosta historia, jak wędrówka brzegiem morza, do której się dojrzewa.