Siedząc na brzegu błękitu..

    

       Siedzę na brzegu błękitu, gdzie horyzont stapia się z morzem. Kiwam niefrasobliwie nogą nad przepaścią. Wiem, że za chwilę zobaczę gwiazdy. A potem znów łuna słońca mnie obudzi, by ustąpić miejsca gwieździe. Tak łatwo jest tu dotknąć błękitu, tak łatwo zobaczyć spadającą gwiazdę z rozpędu rozpuszczającą warkocz. Myślę życzenie. Jedno, drugie, trzecie.. O tym co dla mnie ważne, o tym, co głęboko schowałem właśnie dla tej chwili. Tak samo w czasie wędrówki brzegiem. Morze liże mi stopy zimnym jęzorem, a ja wyciągam pokłady myśli, które płyną nieprzerwanie w głowie. Pozwalam, żeby tamy pękły, pozwalam by wiatr mnie rozwiał na cztery świata strony. To jest potrzebne, by potem odbudować się na nowo. Cząstka do cząstki, pracowicie pozlepiać elementy. Złożyć nowego siebie. Można też siąść na brzegu plaży i tylko patrzeć. Czas się nie liczy, a ziarna piasku przylepiają się do mokrych policzków, a usta są słone. I już nie wiadomo od morza, wiatru czy..  
     Tak, to jest dobre miejsce by poczuć to wszystko. Każdą stratę, każde stracone złudzenie, każde oczekiwanie i niepowodzenie. Rozważyć i wyrzucić z siebie. Poświęcić morzu jak ofiarę. To jest też dobre miejsce, by w szumie odszukać tych promiennych chwil, dotyku, zapachu, czułości, dobrych słów i spojrzeń.
     Dlatego siedzę na brzegu błękitu. Zmęczony wędrówką stygnę. Mieszka we mnie teraz pustka i tęsknota. I mogę wzdychać do woli nie przejmując się spojrzeniami, nie liczyć się z ludzką małostkowością, która karze im cieszyć się z małych i wielkich trosk drugiego człowieka. Powiększać swoje ego, wprawiać w dobry nastrój. Tu nie dopadnie mnie ich wścibstwo. Tu słowa przychodzą same i same odlatują z wiatrem. Więc można szeptać, jak do Twojego ucha. Tak. Szeptać na brzegu błękitu...