Zapach..

     Takie chwile nie trwają długo. Są zmarszczką na powierzchni czasu, falą, która kręgiem biegnie i rozpływa się w gładką powierzchnię. Dlatego przyszedłem tutaj. Zanim minie biel jaśminu, zanim zniknie zapach o zmierzchu. Zanim skreślę kolejny dzień w kalendarzu, zedrę kartkę miesiąca, ściągnę kalendarz ze ściany. Zachwyca mnie ta przemiana. Bo przecież rok temu też tak stałem. Myślałem o czymś innym, ale czy moje dawne myśli mają teraz znaczenie? Co ma znaczenie? Powiedz? Czy jesteśmy tylko sumą przyzwyczajeń? A może jesteśmy stawaniem się od nowa i wciąż?

     Są tacy, którzy uciekają. Od słów, gestów rozmów. Są tacy, dla których tylko śmiech perlisty, tylko przyjemność pośmiania się. Są tacy, którzy patrzą, ale nie widzą. Dostrzegają jedynie tylko element przyrody, klocek, szczegół bez znaczenia. Ja nie potrafię. Chciałbym, ale nie potrafię. Nie uciekam przed słowami, nie szukam śmiechu, nie boję się gestów. Zimna, parszywa skała, ląd nieznany, terra incognita. Gdzie jednak można zbudować swój dom. Oswoić miejsce. Rozpalić ognisko. I swoje pragnienie. Dobra jest taka wiedza, że jest coś stałego. Nieulotnego. 

 

     Dziwne te myśli jaśminowe, myśli pełne zapachu. Szeptane w głowie, niewymówione. Może dlatego dziwne, może dlatego pełne ciebie. Pachniesz przecież jaśminem. Szeptem na skraju snu. Błękitem po deszczu, łąką mokrą od rosy, szumem wiatru... Zanim minie noc jaśminowa z sierpem Księcia, z bladym ostrzem wędrującym po niebie, zanim miną pragnienia, trzeba nasycić się tym zapachem. Wyciągnąć dłoń, dotknąć. Musi starczyć na długo. Bardzo długo...  Rodzi się we mnie jednak smutek. Jak zawsze. Przytul, otul zapachem jaśminu...