Wiersze

*                      *                      *

Popłyniemy białym żaglem

szumem wody, szeptem promienia

popłyniemy znów przed siebie

tacy mali, jak cienie

I znów – popatrz – noc

struga sennie ołówki gwiazd

i znów – popatrz – Książę

odbity srebrem w tafli szkła

Czuły płomyk łamie ciemność nocy

latarnia i dźwięki bluesa

stosy wierszy i fotografie

już tylko na bladym ekranie –

rekwizyty z minionego życia…

Ale przecież popłyniemy białym żaglem

szumem wody, szeptem promienia

popłyniemy znów przed siebie

tacy mali, jak cienie

snami karmieni

niechcianymi…

     Wierzyć nie jest źle. Dobrze rozpalić to ognisko i w jego blasku oczy sycić grą płomieni. Patrzyć w iskry i myśleć, że jest dobrze. I pisać. Pozwolić ciemnej gwieździe zamkniętej w piersi. Pozwolić. Czas jednak zakręca, kluczy, wraca. Tworzy analogie. Zbiegi dat, wydarzeń... Płomień staje się obcy. Jak słowa, które muszę nauczyć się znów szeptać inaczej. Jak? Po prostu inaczej.  WN