Z listu do...

Z listu do…

…a przecież wróżyłem

na najwyższym piętrze swego snu

a pode mną był już tylko

wiatr

…a przecież byłem liściem

w Twoich dłoniach

gotowym zapachnieć wiosną

i cierpkim sokiem ziemi

Moje palce nie zostawiają już śladu

jakbym zniknął we mgle

albo śnieżnej zawiei

a przecież jestem

oddycham pragnę

szeptam

za mocno

pokazałem że kocham

ciemny urok słów

smak rozmowy i gładkości skóry

wypełnił mnie oceanem

falujących pól

ciepłym miodem lata

…a przecież wróżyłem

na najwyższym piętrze swego snu..