Nie

     Kiedy cisza staje się nieważka, kiedy słowa stają się nieważne - wyciągam dłoń. To nieprawda, że mężczyźni nie pamiętają dotyku, czują mniej. Po cóż bym teraz ją wyciągał? Dla wróżby? Nie, chciałbym poczuć Twoją dłoń, jak żywe zwierzę żywiące się ciepłem i bliskością. A trudno je nakarmić samymi słowami. Niechętnymi. Jeszcze trudniej nakarmić je ciszą nawet tą najprzyjaźniejszą. Bo są chwile, których potrzebuję. Żeby oddychać. Żeby krew krążyła dobrze znanymi arteriami, żeby muzyka napełniła noc, żeby żyć... żeby żyć... Nie mogę powiedzieć tego głośno. Nie mogę wyszeptać. To dzieje się tam gdzieś, między splotami w głowie, to dzieje się na zetknięciu łomotu serca z oddechem. Nie wiem, jak mówić. Nie wiem, jak nie mówić. Nie wiem, jak omijać lustra, jak ukrywać wilgoć na twarzy. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Jak to nazwać? Jak nazwać to, że chciałbym Ci tyle powiedzieć. A potem milknę, bo wydaje mi się wszystko nieważne. Nie wiem, jak pytać... Dlatego wyciągam dłoń. Bo chciałbym czuć. Nie być sam. Nie, to nie do końca prawda. Bo zmieniła się przestrzeń. Zmieniły się pragnienia. Marzenia. Zmieniłem się ja. Jedno się nie zmieniło. Trwa. I wiesz, tyle już słów było. Szarych, jak moje oczy wpatrzone w chmury, księżycowych, kiedy śnią się sny o smaku srebra. O zapachu białego wina. Słów sennych, niecierpliwych, wiernych jak psy. Pisanych prozą i jej kapryśną siostrą - poezją. Niecierpliwie na kolanie, przy biurku, w sadzie rozstajnym, w lesie i na łące. Więc wyciągam dłoń. Nieśmiało. Z dystansem. Bo wiesz, boję się. Może nawet bardziej, niż Ty. Może nawet bardziej, niż ja - kiedyś. Może czekam na słowa. Nie, nie słowa sypane piachem. Nie mrowie słów. Spójrz, wystarczy ich kilka:
- Tęskniłem...
- Ja też...