Okruch...

Okruch

Patrzę na chmury

i oczy bolą

i wiem teraz wsłuchany w siebie,

że za zasłoną słów jest milczenie

dobre, jak płomień oswojony

I gdyby mi przyszło rzeźbić

światłem

użyłbym dłuta z milczenia i pióra,

a kroplę ust

upuścił na obojczyk i szyję

nie mogąc wiedzieć

czy żyły wypełnią się strachem

czy drżenia

oddechem nagłym

Bo jest we mnie radość i gniew

i smutek wieczorów

i gałąź uczyniona śpiewem

ptasiego trzepotu

i kręgi na wodzie własnego mijania

w okruchach czasu

- moje czekanie…