Na skraju

- Sam tu siedzisz? Zdziwiła się uprzejmie. I nawet miałem ochotę odpowiedzieć w brzydki sposób. Ale nie zrobiłem tego. Myślałem, że jeśli nic nie odpowiem, to sobie pójdzie. Chciałem być sam.
Oparła się o pień i zapatrzyła w dal. Widok był piękny - jak to w górach.
- Pewnie chciałeś być sam. I myślisz sobie, że jeśli nic nie powiesz, to sobie pójdę. A ty będziesz tu siedział i ważył słowa, układał dialogi nieistniejących, aż oczy ci zajdą mgłą. Wrócisz niespokojny i sny będziesz miał wypełnione szeptem. Prawda?
- Nie. Zresztą, co cię to obchodzi. Że sobie człowiek usiądzie, że chce być sam, wyciąga swoje myśli i zrobi mu się smutno nad spieprzonym życiem, to chyba jego sprawa. Nie potrzeba do tego asysty i tym bardziej rozmowy.
Podeszła do mnie. Nawet nie drgnąłem. Obraziłem się. Jak można tak wiedzieć wszystko. Jak można tak rozumieć. W innym czasie i w innym miejscu bym się ucieszył. Ale nie dziś. Potrzebowałem...nie wiem czego. Wytrąciła mnie z mojego świata. To nie było dobre. Ale poczekaj, zaraz cię zapytam o coś, co sprawi...
- Tak, jesteś przystojny. Nie, nie mógłbyś być nikim innym. Bo gdybyś był kim innym, to nie byłbyś sobą. Może ona nie lubi szeptu? Może jesteś za delikatny, za bardzo...
- Daj spokój - nie wytrzymałem. Po co mi to mówisz?
- Przecież chciałeś zapytać.
- Może chciałem, może nie zapytałbym. Może naprawdę potrzebuję być sam, żeby wygładzić to wszystko.
- Co wygładzić? Przecież niczego nie ma. Nie istnieje. Budujesz wieżę z własnych myśli.
- Może... Może tak bardzo chcę, że... I może znalazłem kogoś...
- A napisałeś jej, że chciałbyś, żeby tu z tobą była?
- Napisałem.
- I co?
- Nic
- Nic... Wzięła mnie za rękę, choć to w sumie było śmieszne. Miała małe i wąskie dłonie o długich palcach. Jej dłoń zginęła w mojej. Ale jakoś zrobiło mi się raźniej. Dawno nikt mnie za rękę nie trzymał.
- Wierzysz w to, co w tobie? Po co pytam - wierzysz. Więc wierz dalej.
- Ale jeśli?
- To będzie "jeśli". A ty wierz. Bo trudno jest nie mieć wiary. Masz wątpliwości, to dobrze. Tylko zło nie ma wątpliwości. Prawdziwe zło i złe intencje. Wiesz jak to jest. Podsuwają człowiekowi gotowe rozwiązania, łatwe decyzje. Słowa....
- Ale przecież to, co we mnie też jest proste.
- Nie, nie jest. Wydaje ci się, bo się z tym budzisz i zasypiasz. Bo oddychasz tym, bo odnajdujesz to w śmiechu i zamyśleniu. Bo patrzysz na zegar i widzisz upływający czas bez niej. Mam rację?
- Masz.
- Bo nie byłabym tym, kim jestem, gdybym nie wiedziała.
- Coś często mnie odwiedzasz, czy to...
- Nie. Zostaw. Bawi mnie to, co w tobie. Bawisz mnie i lubię cię. I jesteś na tyle inteligentny, że wiesz o tym.
- Mam już nie szeptać?
- Nie byłbyś sobą.
- Więc co?
- Nic, tak tylko przyszłam, bo przychodzę kiedy chcę. A ty wierz dalej. Zaufaj.

Mgła podnosiła się z gór, jak to po deszczu. Słońce świeciło, a ja miałem mokre buty. Schodziłem kamienistą drogą budząc małe lawinki, które mnie wyprzedzały. Milczałem. Zawsze przecież milczę. Lub szeptam nieprzytomnie...